جناب استاد ايمان
سالهاست كه به طور مستقيم و غير مستقيم شاگرد شما بوده ام و خواهم بود از جلسات عصر شعر و ترانه تا كانون زمستان و در اين سالها سعي كرده ام از شما بياموزم و چه خوشبخت بوده ام كه كسي كه معلمم بوده نه فقط معلم ترانه كه معلم اخلاق هم بوده و هست و حالا بايد اعتراف كنم كه كم نبودند كساني كه مرا از نزديك شدن به شما و اموختن از شما برحذر داشته اند و اكنون در مي يابم كه تنها دليل اين دشمني حسادت بوده و هست.تمام اين كساني كه كمر به مخالفت با شما بسته اند همان ترانه سراهايي هستند كه توان رقابت با شما را ندارند،همانهايي كه هنوز يك كار موفق به مردم تقديم نكرده اند همانها كه در جلسات به شما لبخند ميزنند و پشت سر شما خنجر.از اينها نهراسيد.همانطور كه براي مردم ترانه هاي ناب نوشتيد و به دلهايشان راه پيدا كرديد با صدايتان هم در دلهايشان جا مي يابيد.نه در ترانه مخاطب شما اين خرده گيران مغرض بودند و نه در صدا.اينها همانهايي هستند كه خروار خروار ترانه هايشان را براي آقايان صدا و تصوير ميفرستند و وقتي مفتخر به اجراي ترانه هايشان مي شوند تصور ميكنند بر قله ترانه پا گذاشتند.مخاطبان شما مخاطبان شما نيستند مخاطبان درك و فرهنگ و كلام و صداي اهورايي شما هستند كه هرگز شما را تنها نگذاشته اند و نخواهند گذاشت.فقط رهايشان نكنيد و زودتر البوم بدهيد و كنسرت.تا كور شود هر آنكه نتواند ديد