موسیقی یک پدیده اجتماعی است و انسان هم یک موجود اجتماعی. این ها از هم جدایی ناپذیرند و اگر چه در جامعه ای ، شرایط پیرامونی و محیطی یک هنرمند به گونه ای باشد که شرایطی غم افزا باشد. ناگزیر موسیقی که از ذهن و پنجه هنرمند تراوش می کند، غمناک است و اگر غیر از این باشد، موسیقی حالت و نوع دیگر و شکلی دیگر پیدا می کند. شرایط جامعه ما در حال حاضر به گونه ای است که فشار اقتصادی و کارید بر روی اقشار متوسط باعث شده است که هنجار شکنی های زیادی در جامعه را شاهد باشیم.
این نیز از هنر موسیقی جدا نیست. بسیاری از آهنگ ها و موسیقی هایی که ما شاهد آن هستیم، حکایت از شکسته شدن هنجارهای طبیعی یک جامعه است. یعنی یک جامعه در حال گذار از مرحله ای به مرحله دیگر، و در عین حال فشارهای بسیار زیادی را که به جهت اقتصادی و چه به جهت سیاسی تحمل می کند، از این هنجار شکنی ها به دور نیست.. بنابراین بسیاری از موسیقی هایی که در این شرایط تولید می شوند با سنن، آداب و فرهنگ و هنجارهای پذیرفته شده ایرانی شرقی همسویی و هماهنگی ندارد. از سویی دیگرموسیقی ای که مناسبتی است و به سفارش ساخته می شود و قلب و روح و دل هنرمند در به وجود امدن آن دخالتی ندارد و آنچه که درپدید آوردن آن موثر است فقط مسایل مادی و مناسبتی است که به این هنجارها دامن می زند.
عنصر سومی که باعثت این هنجار شکنی می شود این است که رسانه های اجتماعی ما نظیر سیما، صدا و سیما، و ... از نشان داردن حتی نوازندگان در حین اجرا پرهیز می کنند و اغلب متولیان موسیقی کمترین آشنایی با موسیقی را ندارند و وضعیت موسیقی و شان این هنر هنوز جایگاه خودش را پیدا نکرده و پیدا نیز نمی کند.
جالب است که عادت ها و سلایق انسان ها در طول زمان دستخوش تغییرات نیز می شوند و به کل متفاوتی نمود پیدا می کنند. گمان می رود تمام این مسولیت شنیداری توده وسیع مردم را اگر قبول داشته باشیم، باید پای رسانه ها بگذاریم که وظایف خود را درست انجام نمی دهند. چون امروز رسانه ها نقش بسیار گسترده و وسیع در آگاه کردن مخاطب خود و شکل دادن سلیقه آنها بر دوش دارند. بنابراین مهم است که ما بدانیم مسولان و متولیان با وظایف خود آشنا بوده و بدانند که چه چیزی را با چه کیفیتی باید به خورد مردم می دهند.
بالطبع آنچه که به خورد شنوندگان و مخاطبان علاقه مند به موسیقی داده می شود، در اغلب موارد آثاری است که فاقد کیفیت هنری قابل قبولی هستند. اینها همه و همه در تنزل شنیداری مردم تاثیر دارند و بالطبع و در نتیجه مردم دنبال موسیقی ای هستند که فاقد تفکر و اندیشه وری است. چه بسا از موسیقی هایی که بسیار ساده، ابتدایی و فاقد ارزش هنری هستند هم از صدا و سیما پخش می شوند و هم به راحتی در دسترس مردم قرار می گیرند.
امروزه روز ما سه نهاد مختلف و مجزا برای تولید و پخش موسیقی داریم. اولین آنها مرکز موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است که با ممیزی خود، آثاری را فاقد صلاحیت برای پخش اعلام می کند. دومین ان ها حوزه هنری و سومی سازملن صدا و سیماست. این هر سه هر کدام سه قانون و سه عملکردمختلف دارند. چه بسا یک اثر هنری در یکی مجال انتشار نمی یابد و در دیگری با استقبال مواجه می شود. اینجاست که باید گفت یک بام و دو هوا نه! بلکه یک بام و سه هوا در موسیقی کشورمان وجود دارد.