موسیقی ما- محمدرضا درويشي و حسين عليزاده جزييات كنسرت مشترك خود را كه قرار است 6 دي ماه برگزار شود، در نشست خبري مشتركي تشريح كردند.
 در نشست خبري كه صبح امروز ـ 16 آذر ماه ـ در تالار كنفرانس خانه هنرمندان برپا شده بود، محمدرضا درويشي آهنگساز با اشاره به اجراي قطعه‌ي «كليدر» در اين كنسرت گفت: موسيقي «كليدر» در 8 بخش كه از سه‌سال پيش ساخت آن آغاز شده بود با همكاري بخش زهي اركستر سمفونيك ناسيونال اكراين ضبط شد و به‌زودي با حضور دو نوازنده سازهاي كوبه‌اي با 40 نوازنده سازهاي زهي به رهبري «ولادميرسيرنكو» اجرا مي‌شود.
او ادامه داد: اجراي اصلي اين قطعه در 8 قسمت بود كه قرار بود در كنار 7 قسمت كوتاه با صداي محمود دولت‌آبادي ضبط و منتشر شود كه در حال حاضر اين قطعه تنها با اجراي همان 8 قسمت موسيقيايي در قالب دو سي‌دي منتشر مي‌شود.

درويشي با اشاره به محتواي قطعه توضيح داد: اين موسيقي براي خودم كار خاصي است و انگار با جانم نوشته شده است. از سويي اين قطعه تلخ‌ترين و سياه‌ترين كاري است كه به‌عنوان يك آهنگساز نوشته‌ام.
او ادامه داد: اين موسيقي كار سختي براي شنيدن عام است. زيرا كه 95 درصد موسيقي آن با تمپوي تند اجرا مي‌شود و هيچ جنبه‌ي نمايشي نيز ندارد، بلكه وجه دروني آن بسيار زياد است.
اين آهنگساز در بخش ديگري از گفته‌هاي خود با اشاره به تاثيرات رمان «كليدر» در نگارش اين قطعات عنوان كرد: اين داستان از يك پوسته و يك باطن تشكيل شده است كه قاعدتا پوسته آن تمام شخصيت‌ها و مكان شكل‌گيري داستان است كه براي ساخت اين قطعه توجهي به اين بخش نكردم وبه سراغ موسيقي اين منطقه نيز نرفتم. بلكه به‌جست‌وجوي معني «كليدر» در شخصيت «گل‌محمد» و ساير انسان‌ها رفتم.

او ادامه داد: «گل‌محمد» تنها يك ياغي دراين روستا نيست، بلكه در ازاي يك تاريخ ادامه دارد و مفهوم‌ آن سياه‌چاله‌اي است كه هرچه بيشتر در آن كاوش كنيم به تاريكي بيشتري مي‌رسيم.
درويشي هم‌چنين درباره‌ي همكاري خود با اركسترسمفونيك ناسيونال اكراين در اجراي اين برنامه گفت: در«كيف» اكراين چندين اركستر سمفونيك خوب وجود دارد كه اركسترسمفونيك ناسيونال اكراين كه ممتازترين آن محسوب مي‌شود و برنامه‌هاي آنها به قدري شلوغ است كه حتي يك‌روز خالي نيز ندارند و ما با همكاري بهزاد عبدي امكان همكاري با اين گروه را پيدا كرديم.
او همچنين در پاسخ به دلايل اجراي اين برنامه با يك اركستر‌ خارجي به جاي يك گروه ايراني گفت: در ايران اركسترسمفونيك به‌معناي واقعي آن وجود ندارد و نمي‌توان 40 نوازنده‌ي زهي با يك رهبر مناسب پيدا كرد. از طرف ديگر در كنار اين مشكل استوديويي وجود ندارد كه امكان ضبط حرفه‌اي اين قطعات وجود داشته باشد. پس نمي‌توان تنها براي اجراي قطعه‌اي با حضور يك اركستر ايراني كاري به اين بزرگي را ازبين برد.
حسين عليزاده آهنگساز و نوازنده نيز در ادامه توضيح داد: وقتي يك اركستر انتخاب مي‌شود بايد قطعه به‌خوبي توسط آنها اجرا شود، از سوي ديگر همكاري اركسترسمفونيك ناسيونال اكراين را بايد به چشم يك تعامل دوجانبه فرهنگي نيز نگاه كرد و با تاسف از آن صحبت نكرد
او اضافه كرد: همكاري با يك گروه خارجي هميشه خواست يك آهنگساز نيست، بخصوص كه ما در اين تعامل بايد احساسات قطعه خود را به رهبران و نوازندگان خارجي القا كنيم، ولي در نهايت اين همكاري مشترك مي‌تواند تجربه‌ي خوبي محسوب شود تا ما همواره همه چيز را در پيله خود نگه نداريم.

بنابراین گزارش، عليزاده با اشاره به نقش مسوولان هنري در بهبود وضعيت موسيقي ايراني خاطرنشان كرد: تمام آثاري كه دولت سفارش مي‌دهد درخارج ضبط مي‌شود و بايد اين سوال را از مديران ارشاد پرسيد كه چرا كارهايي كه با اعتقادات حس مردم و تاريخ اين كشور در ارتباط است بايد درخارج ضبط شود؟!
اين هنرمند ادامه داد: يك اركستر زماني خوب است كه يك مفهوم كلي را در برداشته باشد، از سوي ديگر اركستر نياز به مديريت و رهبري دارد و اي كاش شرايطي فراهم مي‌شد تا اركستر خصوصي با انگيزه‌هاي بيشتر كار مي‌كردند و اميدوارم روزي برسد كه تمام اين آثار درايران ضبط و اجرا شود كه در كنار آن بايد شرايطي فراهم شود تا موسيقي ايراني از چارچوب نظام دولتي خارج شود و از اين ركود دربيايد.
اين آهنگساز در بخش ديگري از صحبت‌هاي خود با معرفي سه‌قطعه‌اي كه در اين كنسرت مشترك اجرا خواهد كرد توضيح داد: قطعه‌ي «عصيان» كه يك‌سال بعد از قطعه‌ي «ني‌نوا» در برلين ساختم، بعد از بيشتر از دودهه توسط اركستر زهي و پيانو اجرا مي‌شود.

عليزاده گفت: سال 62 وقتي ايران را ترك كردم، 32 ساله بودم و از كودكي موسيقي ايراني و رديف دستگاهي را كار كرده بودم اما آنجا دراروپا دلم براي اين موسيقي تنگ شده بود. هرچند كه يكي از همان‌هايي بودم كه از سيستم حاكم بر موسيقي ايراني و ترس از دست‌دادن رديف موسيقي سنتي خسته شده بودم. اين شرايط براي من پوچ بود. در حالي كه در اروپا موسيقيداناني را مي‌ديدم كه تا اين اندازه مثل ما ترس از دست‌دادن گذشته را نداشتند و تا اين اندازه همه چيز را متعلق به خودشان نمي‌دانستند. بلكه در كنار استفاده از هويت و فرهنگ درها را براي كارهاي جديد باز گذاشته بودند و «عصيان» در چنين شرايطي ساخته شد.
او خاطرنشان كرد: در مدت كوتاهي كه در برلين بودم با دوستداران موسيقي ايراني آشنا شدم و قرار شد هركدام از ما براساس احساسات و علاقه‌ي خود قطعاتي را بسازيم كه قطعه‌ي «عصيان» نامي بود كه براي روحيه‌ي آن موقع خود گذاشتم و حس‌وحال غريبي داشت. زيرا در زمان ساخت اين قطعه خود را آزاد گذاشتم ودوست داشتم مدرن‌تر از قطعاتي باشد كه «وزيري» براي تار مي‌نوشت. در عين حال اين قطعه ريتم متنوعي داشت.
او با اشاره به تغييرات قطعه‌ي «عصيان» در اين كنسرت مشترك توضيح داد: وقتي قرار شد «عصيان» را دوباره اجرا كنم، تصميم گرفتم كه نفس تازه‌اي به‌ آن بدهم و با نگاهي جديد آن را اجرا كنم و از آنجايي كه در زمان ضبط اين قطعه صدا‌سازي خوبي انجام نشده بود و كوبندگي ساز «هارپ» شنيده نمي‌شد لذا تصميم گرفتم تا با همكاري «هوشيار خيام» كه سال گذشته در اجراي قطعه‌ي «ني‌نوا» توسط گروه «پارسيان» با او آشنا شده بودم اين قطعه را با ساز پيانو مجددا اجرا كنم.
اين آهنگساز ادامه داد: از آنجا كه اين قطعه زمينه‌ي اجراي اركستر را داشت، تصميم گرفتم تا آن را براي اركسترال تنظيم كنم كه دراين جريان تنها تم قطعه را گرفتم و آن را بسط و گسترش دادم.
او در بخش ديگري از صحبت‌هايش با اشاره به قطعه‌ «ني‌نوا» دراين اجرا گفت: اين قطعه به قدري پخش شده كه اين روزها با قطعه‌اي نخ‌نما شده بدل شده است. اما به‌همان اندازه كم اجرا شده است و وقتي آن را گوش مي‌دهم ياد چند دهه‌ي قبل ايران مي‌افتم كه روايتي صادقانه و بااحساس از دوران خودش است.
او ادامه داد: اين قطعه شرايط جنگ و روزهاي سخت ايران را به زبان موسيقيايي بيان مي‌كند و به‌همين دليل از سوي مردم قطعه‌ي پذيرفته‌شده‌اي محسوب مي‌شود و چون قطعه خاطره‌انگيزي است دراين برنامه جاي گرفت.
او سپس به اجراي قطعه‌ي «تركمن» اشاره كرد و افزود: اين قطعه تجربه خاصي در نوازندگي سه‌تار است و خاطرات متعددي را پشت‌سر دارد، زيرا كه از نظر تكنيك سه‌تار كار متفاوتي محسوب مي‌شود و درحين اجرا به سه‌تار به‌عنوان يك ساز مضرابي و زخمه‌اي نگاه كردم كه اي كاش اين نگاه در موسيقي ما جا مي‌افتاد.
او ادامه داد: به شخصه به‌ سه‌تار به‌عنوان موسيقي دستگاهي و اجرايي نگاه نمي‌كنم، بلكه آن را سازي مي‌دانم كه پدر‌ومادر آن دوتار و تنبور است و با اين ديدگاه در ساخت اين قطعه از آواز‌هاي تركمن نيز بهره گرفتم و شايد به‌همين دليل قطعه‌ي تركمن كار ساده‌اي نباشد و حتي وقتي خودم آن را گوش مي‌دهم احساس مي‌كنم كه كسي ديگري آن را ساخته است.

به گفته‌ي عليزاده در اجراي اين قطعه پاشا هنجني نوازنده‌ي ني و وفا مصباحي نوازنده‌ ني دوم است.
او هم‌چنين درباره‌ي همكاري خود با شعاري در اين اجرا گفت: او از جمله شاگردان من است كه از سال‌ها پيش در كنارم كار كرده است و زماني كه قطعه‌ي «تركمن» را ساختم، تنها كسي بود كه به‌خوبي آن را اجرا كرد و به‌همين دليل پيشنهاد همكاري مشترك را با او مطرح كردم.

بنابراین گزارش، در بخش ديگري از اين نشست كوشيار خيام كه در كنار عليزاده به‌ تغييرات اين قطعات پرداخته گفت: اين كار بازسازي محسوب نمي‌شود بلكه نوعي همياري است و من در هردو قطعه‌ي «تركمن» و «عصيان» حسين عليزاده را همراهي كردم كه در قطعه‌ي «عصيان» اين كار از تنظيم براي پيانو شروع شد ولي در همانجا متوقف نشد. بلكه عليزاده به‌ من اجازه‌ حركت داد و در هيچ‌جا دستم را نبست تا بتوانم تغييرات لازم را در كار پياده كند و از آنجايي كه قطعه‌ي «عصيان» در برلين نوشته شده بود و من نيز در آستانه‌ي 30 سالگي در اين كشور زندگي كرده بودم، مفهوم «عصيان» را به‌خوبي درك كردم و در تغيير دوباره‌ي آن در كنار اجراي پيانو از ساز‌هاي پركاشن نيز بهره گرفتم و به شخصه از اين قطعه به عنوان نمادي از مردي كه من به‌عنوان حسين عليزاده در موسيقي مي‌شناختم، ياد مي‌كنم.
او هم‌چنين درباره‌ي تغييرات دوباره قطعه‌ي «تركمن» گفت: دراين قطعه نيز از تنظيم براي پيانوي سلو شروع كرديم و اولين طرح‌هاي آن زماني كه در آلمان بودم شروع شد و بعد از كار‌ و تمرين يك قطعه‌ي 4 مووماني نوشته شد كه در آن نگاه پركاسيتي كه در بافت زهي به كار گرفته شده بود، ديده مي‌شد.
عليزاده در ادامه گفت: بايد تلاش كرد تا نگاهمان درموسيقي تغيير كند. زيرا كه ما همواره يا در حسرت گذشته هستيم و يا در آينده زندگي مي‌كنيم و اين نگاه در موسيقي هم ديده مي‌شود. در حالي كه مي‌توان بسياري از اين قطعات قديمي را با نگاهي متفاوت توسط گروه‌هاي جوان و با ايده‌هاي امروزمان اجرا كرد.
او هم‌چنين در پاسخ به دلايل عدم حضور خود در جشنواره گفت: نسل ما، نسلي بود كه موسيقي انقلاب را به‌وجود آورد و مردم نيز با آن ارتباط برقرار كردند، زيرا كه ما همراه با مردم و حركت‌هاي اجتماعي وضعيت جامعه را درك مي‌كرديم و با موسيقي خود گام بر مي‌داشتيم و در تمام 30 سالي كه در عرصه موسيقي حضور داشتيم براي بقا آن سختي كشيديم و مقاومت كرديم تا بتوانيم موسيقي را حفظ كنيم هرچند كه برنامه‌هاي كلان دولتي از اين فكر حمايت نكرد و موسيقي به‌مرور تبديل به حركتي سفارشي شد.
او ادامه داد: موسيقي ميراث فرهنگي ماست و به تمام اجدادمان باز مي‌گردد پس نمي‌توانيم آن را به اجرايي دوهفته‌اي درطول سال خلاصه كنيم و هرچه بودجه داريم صرف اين حركت كنيم. بلكه بايد موسيقي را در طول سال جريان ببخشيم. در حالي‌كه جشنواره موسيقي فجر به هيچ‌وجه متمركز بر موسيقي نيست و نمي‌توان به چشم يك فستيوال مهم به آن نگاه كرد و متاسفانه اين جريان هم‌چنان سياسي است و تا زماني كه اين نگاه تغيير نكند نمي‌توان شاهد رشدي در آن بود.
عليزاده تصريح كرد: هركدام از ما آثار متعددي را براي انقلاب نوشتيم كه در بين مردم جاودانه شد، اما امروز آثار انقلابي تنها محدود به سرود‌هايي شده است كه مُهر وزارت ارشاد خورده‌اند. پس اگر كارها بوي تبليغات بدهند و ما بخواهيم به موسيقي نگاهي تبليغي داشته باشيم، موفق نخواهيم بود و به شخصه ترجيح مي‌دهم موسيقي‌ام را زماني ارائه كنم كه خودم دوست دارم.
او هم‌چنين درباره‌ي حضور خود به عنوان يك‌ آهنگساز در كنار فيلمسازان گفت: عرصه‌ي فيلم در طول سال اتفاق مي‌افتد و جشنواره‌ي فيلم فجر تنها امكاني براي رقابت فيلم‌ها است و از آنجا كه اين هنر همواره شرايط بهتري درقياس با موسيقي داشته است، لذا موسيقي فيلم هم رشد بهتري درجامعه داشت. پس فرصت مغتنمي است كه با سينماي ايران كار كنم و با هنرمندان اين حوزه آشنا شوم. از طرف ديگر پشت‌صحنه فيلم همواره براي من سرشار از همدلي و ضيافت است و اين وضعيت به يك موسيقيدان انرژي مي‌دهد.
كنسرت مشترك عليزاده و درويشي در روز ششم دي‌ماه در دونوبت 16 و 21 و در روز هفتم دي‌ماه ساعت 21 در تالار بزرگ كشور اجرا مي‌شود.