موسیقی ما- علی رضوی: بعد از مدتی کم کاری که البته از خواننده ای چون علیرضا افتخاری عجیب به نظر می رسید، دومین آلبوم این خواننده به نام «تنها تو می مانی» در سال 87 منتشر شد که البته بازتاب های زیادی داشت. به طور کلی همیشه آمدن یک آلبوم جدید از علیرضا افتخاری به بازار خبرساز است، اما این آلبوم یک ویژگی خاص داشت و آن هم اقبال عمومی و مخصوصا سنتی بازها در مورد آن بود. شاید علت اصلی آن هم نزدیک تر شدن افتخاری به کارهای اصیل ایرانی و همان ترانه های نوستالژیکش باشد که به واسطه آن ها در عرصه موسیقی معروف شد. می توان گفت بعد از آلبوم هایی که پشت سرهم از افتخاری منتشر می شدند و بیش تر آن ها هم کارهای بازخوانی یا ضعیفی بودند یا مثلا حضور ضعیف او در رسانه و لب خوانی کردن آهنگ های قدیمی اش در جلوی دوربین و حرکاتی از این قبیل که به وجهه افتخاری داشت لطمه می زد، این آلبوم جدید به مانند یک شاهکار در کارنامه او درخشید و باعث شد تا خیلی از هواداران موسیقی سنتی دوباره به او روی بیاورند. بنابراین افتخاری با انتشار این آلبوم دوباره روزهای اوج خودش را تجربه می کند.
دراین مجموعه قطعاتی هم‌چون «خسته‌ام از این کویر»، «تنها تو می‌مانی» با شعری از قیصر ‌امین‌پور، «پنهان»، «نیاز» و «طوفان» با اشعاری از سیمین بهبهانی، «تشنه‌ درد» با شعری از رهی معیری، «عمر آن بود...» با شعری از عماد خراسانی و «زبان نگاه» با شعری از ه.ا. سایه اجرا شده است. فضای کلی آلبوم تا حدودی آرام است. غیر از تصانیفی مثل «تشنه درد» و «زبان نگاه»که از ریتم های نسبتا تندتری برخوردارند. یکی از نقاط قوت آلبوم تناسب خوب بین فضای شعر و آهنگ است. مخصوصا اشعار قیصر امین پور که به علت داشتن توصیفات متفاوت و درون مایه قوی، رساندن مفاهیم آن همراه با موسیقی کار مشکلی به نظر می رسید. یکی دیگر از نقاط قوت آلبوم آهنگسازی و تنظیم خوب اثر است. به خصوص در مورد تنظیم با وجود گسترده بودن ارکستراسیون، فضا شلوغ به نظر نمی رسد و برخلاف خیلی از کارهای کلاسیک ایرانی صدای سازهای مضرابی در بین سازهای زهی گم نشده است. در کل هر چند نمی توان گفت «تنها تو می مانی» کار کاملا جدیدی است اما می توان گفت یکی از بهترین آثار علیرضا افتخاری به شمار می آید.