موسیقی ما - لی لا رضایی: نقد موسیقی در ایران نه تنها جایگاهی ندارد، بلکه کسانی هم که به ندرت دچار نقد حتی علمی می شوند ، زیر سوال رفته و کار حرفه ای اشان جدی گرفته نمی شود. به همین دلیل است که اصولا نقد موسیقی در ایران اصلا نقد جدی ای نبوده و نیست و نمی توان به صراحت اعلام کرد که کسی در این زمینه منتقد است و بشود از او به عنوان یک منتقد یاد کرد.


سید علی میر علی نقی از همین معدود کسانی است که با وجودی که سالهاست در زمینه موسیقی دستی بر قلم دراد و نقد موسیقی می نویسد، همچنان درگیر ناملایمتی های موسیقی و اهالی آن است.


او ضمن این یک منتقد است، تاریخ نگار این عرصه نیز هست، اما تنها چیزی را که با موسیقی ایران عجین نمی داند، نقد است و نقد.
میر علی نقی وضعیت نقد در ایران را بسیار بد عنوان کرده و در این باره می گوید: وضعیت نقد موسیقی در ایران بحرانی است و کسی این قضیه را جدی نمی گیرد. در نقد موسیقی ما همچنان در سکوت مطلق به سر می بریم.


وی معتقد است: از آنجایی که نقد در بستر حرکت های موسیقایی در جامعه شکل می گیرد، و اگر موسیقی در جریان نباشد ، نقد آن هم جریان ندارد، نقد موسیقی در ایران، نقدی کاملا بی اساس، بی حرکت و خالی از هرگونه درک موسیقایی است.
میر علی نقی همچنین ادامه داد:هرچه حرکت موسیقی بیشتر باشد، به طبع نقد هم اصولی تر و بیشتر و بهتر می شود. اما در رزوهای مثل این روزها که حرکت موسیقایی به حداقل رسیده، نمی شود به یک نقد خوب اندیشید و در انتظار نقد اصولی و حرفه ای بود.


وی با اشاره به اینکه تولید موسیقی در ایران بالا بوده و حجم آن سر به فلک دارد، گفت:حجم تولید موسیقی در ایران به قدری بالاست که کیفیت فدای کمیت شده است و شاهد کار اثرگذار نیستیم. هنوز هم بهترین کارهای استادان زنده و در قید حیات ایران، کارهایی است که سالهای پیش تولید و منتشر کرده اند و هیچ یک از کارهای تاثیرگذار، کارهای جدیدی نیستند.


وی در ادامه خاطر نشان کرد: نقد موسیقی، نیاز به یک زمینه اجتماعی دارد که متاسفانه در ایران فراهم نیست. این زمینه باید با مشارکت ملی و جمعی فراهم شود. طبع و روحیه تکروی ما این اجازه را نمی دهد که بستری ایجاد شود که منجر به چنین جریاناتی شود.
وی با اشاره به اینکه در محیط خانه و یا کار، وقتی دیکتاتوری جوری باشد که نفس کسی در نمی آید، نه گفت و گویی صورت می گیرد و نه بحثی و نقدی و نظری و نه فضای باز و زنده ای برای این کار مهیا می شود.


میرعلی نقی در ادامه یادآور شد:این بینش خود موسیقی دانهاست که چنین چیزی را ایجاد می کند که فضای نقد خفقان آور شود و نمی توانند نقد پذیر باشند.


به اعتقاد من این عده اصلا به دنبال فهمیدن چیزی نیستند که بار سواد آنها را بیفزاید. بلکه فقط به فکر این هستند که کاری بسازند و مدتی اسمی ازشان برده شود و بعد هم هیچ!
وی با مقایسه وضعیت نقد در کشورهای مثل هند، عثمانی و برخی از کشورهای غربی، ادامه داد: در این کشورها وقتی قطعه ای ساخته می شود، ۶-۷ برداشت مختلف از آن می شود و نهایتا به یکی از آنها رای داده می شود. این در حالی است که ما در ایران با تکروی های خود،موسیقی را سخیف و کم ارزش می شماریم. هر کس هر کاری را که می سازد بدون هیچ هم اندیشی و فکری و هم رایی به بیرون می فرستد . و به اعتقاد من حد همین است سخندانی و زیبایی را!


خود خواهی ها ی فردی ما اجازه نمی دهد که همدیگر را نقد کنیم.
این تاریخ نگار و منتقد موسیقی در پایان گفت: نقد پدیده ای است که در محیط باید اتفاق بیافتد و وقتی شرایط مساعد نباشد ، این اتفاق نخواهد افتاد، به هیچ قیمتی!