موسیقی ما - رامتین ابراهیمی: آلبوم تازه تیم مک‌گراو، خواننده معروف سبک کانتری، به بازار آمده است. در بخش معرفی آلبوم‌های جدید می‌توانید، فهرست تمامی ترانه‌های این آلبوم را ببینید و درباره‌شان بخوانید. درباره زندگی و آلبوم‌های دیگر مک‌گراو هم در بخش کافه موزیک بخش جهان سایت می‌توانید اطلاعات جالبی به دست آورید. اما برای آشنایی با حال و هوای آلبوم، مطلب زیر را بخوانید.

مک‌گراو در «صدای جنوبی» بین مسائل اجتماعی و عشق، دوباره به سمت مشکلات اجتماعی تمایل پیدا کرده. ساختار آلبوم نشان می‌دهد که تیم در کنار آهنگ‌های استوارش بیشتر می‌خواسته چیزی که ترانه قصد گفتنش داشته را نشان دهد؛ یعنی دقیقه‌هایی که تیم می‌خواند بیشتر از ملودی‌ها و آهنگ‌های بی‌کلام است. او تمام وجودش را گذاشته و شنونده احساس بسیار نزدیکی با کلمات دارد و خودش را جای خواننده می‌گذارد و احساس یک شهروند آمریکاییی به آدم دست می‌دهد که خودش دارد این شعرها و داستان‌ها را تعریف می‌کند. نباید از این واقعیت چشم پوشید که تیم مک‌گراو هنوز در ساخت موسیقی به قدرت افرادی مثل «جرج استرایت» و یا دوست صمیمی‌اش «کنی چسنی» نرسیده (از این نظر که مثلا اگر فقط به موسیقی بی‌کلام چسنی گوش کنید، بدون متن ترانه هم لذت خواهید برد). اما باید گفت کارش در موسیقی قابل‌قبول است، حس را خوب ایجاد می‌کند و ضربان آهنگ را با هماهنگی صدا و ملودی بدست می‌گیرد.

در حقیقت این آلبوم، نقطه عطفی در موسیقی کانتری است و نمیتوانید چیزی شگفت‌انگیز‌تری از آن پیدا کنید. البته هنوز هم شنیدن ترانه‌های جدید ستارگان سبک کانتری خالی از لطف نیست ولی بعد از شنیدن این آلبوم از خود می‌پرسید که آیا افرادی مثل «کیت اوربان» یا «وینس جیل» یا «براد پیزلی» یا حتی «کری آندروود» - که تا یک ماه دیگر آلبوم جدیدش می آید - می‌توانند ترانه‌هایی بهتر از قطعه‌های این آلبوم بسازند؟ برای جواب به این سوال کاری جز صبر کردن باقی نمی‌ماند اما استاندارد موسیقی کانتری در حال حاضر این آلبوم است و شما را در یک فضای بزرگ رها می‌کند و مدتی طول خواهد کشید که از آن بیرون بیایید. باید اضافه کنم با پخش آلبوم‌های جدید «توبی کیت» و «کریس کریستافرسون» در چند روز گذشته و آلبوم زیبای «جرج استرایت» در اواسط تابستان معلوم شده تا اینجا آلبوم «صدای جنوبی» بهتر از بقیه بوده. (احساس می‌کنم رقیب اصلی این آلبوم در کورس جوایز موسیقی امسال، جورج استرایت است).

در آینده یک آلبوم به زیبایی یک معجزه می‌تواند جادوی تیم مک گراو را باطل کند و شاید این کار به دست کنی چسنی و یا کسی مثل «آلان جکسون» انجام شود و با این اوضاف باید تا ماه‌های ابتدایی سال 2010 صبر کرد و منتظر آلبوم‌های این هنرمندان باقی ماند. اما موضوع اصلی این است که مک‌گراو به یک فرد کامل تبدیل شده. از نظر احساسات و داستان سرایی‌اش در ترانه به «کنی راجرز» نزدیک شده (کسی که تیم مک‌گراو گفته خیلی آهنگایش را دوست دارد) و از نظر سادگی خوانش و رفتارش هم به «وینس جیل» رفته است و لهجه‌اش نیز به شیرینی لهجه «آلان جکسون» است.

«صدای جنوبی» آلبومی‌ست که بار دیگر نام موسیقی کانتری را سر زبان‌ها خواهند انداخت.