موسیقی ما - جواد رهبر: فیلیپ گلسِ امریکایی دوست ندارد موسیقیاش را مینیمال بنامند و بیشتر میپسندد که به عنوان آهنگسازی شناخته شود که «ساختارهای تکرار شوندهای» در موسیقیاش به گوش میرسد. گلس با آن عینک خاص و چهره کاریکاتوریاش یکی از بزرگترین چهرههای موسیقی متن فیلم است که به پشتوانه کلاسیک آثارش افتخار میکند.
به لطف پیانوی جانگذاز اوست که مرگ ویرجینیا وولف در ابتدای فیلم «ساعتها» (2002) تا این حد جانکاه از کار درآمده یا مثلا در «یادداشتهایی درباره یک رسوایی» (2006) موسیقیاش چنان با ضرب آهنگ فیلم درهم میآمیزد و دل آشوبهای در تماشاگر ایجاد میکند، که تصور تاثیرگذاری عمیق فیلم بدون موسیقی گلس امری محال است.
البته نباید فراموش کرد که موسیقی گلس در جهان سینما با مستندهای گادفری رجیو شناخته شد؛ بهخصوص همکاری اولشان، که در دو مستند دیگر هم ادامه پیدا کرد؛ بر روی تصاویر «زندگی بدون توازن» (1982) موسیقی گلس مفهوم تازهای نقش میزند. موسیقی الهام گرفته او از آثار آهنگسازان رمانتیک بر جهانِ پریشان سهگانه گادفری رجیو به خوبی نشان میدهد او واپسین رمانتیک این حوزه است.
افزودن یک دیدگاه جدید