من 45 سال پيش شانس اين را داشتم که با فرامرز پايور آشنا شوم.

در خانه موسيقي مشغول جمع آوري موسيقي بومي بودم. روي سازهاي ايراني مطالعه مي کردم تا اثري چندصدايي براي سازهاي ايراني بنويسم. براي يادگيري سازها به لحاظ تکنيکي و بهره مندي از امکانات و وسعت شان با گروه ارکستر فرامرز پايور آشنا شدم. آن وقت در آن گروه آقايان ظريف، ناهيد، اسماعيلي و بديعي کار مي کردند. الحق گروه بي نظيري بودند.

من چند سال با فرامرز پايور روي سازهاي ايراني مطالعه کردم و بالاخره «باله سيمرغ» را نوشتم. در اين قطعه هم از سنتور معمولي و هم از سنتور کروماتيک استفاده شده بود. هر دو سنتور را خود فرامرز پايور نواخت. نواختن سنتور کروماتيک خيلي سخت است و هر کسي توانايي اجراي آن را ندارد اما فرامرز پايور استادانه آن را اجرا کرد. بعد از «باله سيمرغ» هم دوستي ما برقرار بود و ما فيلم موزيک هاي زيادي با هم کار کرديم. فرامرز پايور سبک به خصوصي را در نواختن سنتور به وجود آورد و به شاگردانش درس داد. متاسفم که امروز در بين ما نيست.