موسیقی ما – وحید لشکری: آلبوم «رد انگشتان من» بهار امسال با آثار «علی جعفری پویان» در حالی منتشر شد که او آثاری از آهنگسازان سرشناسی را اجرا کرده بود. وی در این مدت نیز در کنار خواننده های سرشناسی بر روی استیج ساز زد و ایام پرکاری را سپری کرد. در مورد فعالیت های اخیر علی جعفری پویان با او گفتگویی انجام دادیم که در ادامه می خوانید:

*در چند وقت اخیر با چه گروه ها یا خوانندگانی مشغول فعالیت بودید؟
این شش ماهه اول سال یکی از پرفشار ترین ایام کاری من بود و شاید به اندازه یک سال برای من گذشت. این مساله به دلیل انتشار آلبوم خودم و کنسرت های متعددی بود که با آقایان «حمید متبسم» و «سالار عقیلی» و «همایون شجریان» و «بردیا کیارس» با ارکستر مجلسی تهران داشتیم. همچنین برنامه هایی را با «علیرضا قربانی» و «شهرداد روحانی» داشتم. یک کنسرت خیلی خوب را هم با «ماریو تقدسی» و «رشید وطن دوست» داشتم که اهر دو از چهره های سرشناس موسیقی در عرصه بین المللی هستند. این فشردگی کارها شاید تا حدودی حرفه ای نباشد زیرا باید برای انجام کارهای متفاوت یک زمان استراحت وجود داشته باشد ولی این فعالیت های همگی پشت سر هم بود. در تاریخ 10 آبان با گروه «ساکن روان» اجرایی خواهم داشت و ضبط های استودیویی اعم از آلبوم و فیلم و قطعات را نیز پیگیری می کنم. اما خیلی خوشحال هستم که آلبوم «رد انگشتان من» به نشر دوم رسید و با استقبال خوبی از سوی مخاطبان موسیقی همراه شد.

*خودتان از پخش آلبوم «رد انگشتان من» راضی بودید؟
می توانم بگویم خیر زیرا تمام ایران تحت پوشش قرار نگرفت. این قبیل آثار در سایه آلبوم های با کلام قرار می گیرند و باید دو فیلد متفاوت برای تبلیغ موسیقی با کلام و بی کلام وجود داشته باشد. من با وسایل شخصی تمام تلاش خودم را انجام می دهم که این آلبوم را به دست همه مخاطبان برسانم. این کار یک بعد آموزشی هم دارد و برخی از هنرجویان ویولن وقتی با آلبوم آشنا می شوند نسبت به تهیه آن اقدام می کنند. ما در شناخت نوازندگی ویولن یک فقر فرهنگی داریم زیرا مردم فقط با نوازندگی «بیژن مرتضوی» یا «شادمهر عقیلی» به ساز ویولن ترغیب می شوند. من ضمن احترام به نوازندگی این دو هنرمند می خواهم بگویم که استایل های متفاوتی وجود دارد تا افراد با ذائقه های مختلف با نوازندگی ویولن آشنا شوند. از سوی دیگر نوازندگی کلاسیک را داریم و برخی این نوع کار را دوست ندارند. شاید این آلبوم یک پل ارتباطی بین موسیقی تفننی و متفکرانه باشد.

*در این مدت چه بازخوردهایی را از دیگران دریافت کرده اید؟
پیش از هر چیز از آهنگسازان این مجموعه تشکر می کنم شاید این بهترین کارهای آنها نبود و در مجموعه آثار خود قطعات بهتری داشته باشند اما یک سری آثاری بود که به عنوان کارنامه کاری من با این آهنگسازان جمع آوری شد. این عزیزان به دلیل احترامی که برای بنده قائل بودند حتی تعصب کاری خود را زیر پا گذاشتند و این کارها را برای تدوین مجدد به من دادند. بازخورد فنی در میان دوستان موزیسین و مردم نیز خیلی خوب بود. منتهی فروش و تیراژ ما خیلی خنده دار است زیرا یک مقدار برای خودم نیز سوال برانگیز است که آیا در جمعیت هفتاد میلیونی ایران فقط دو هزار نفر باید سی دی را تهیه کنند؟!

*به فکر انتشار آلبوم با همین روال هستید؟
قطعا از لحاظ استایل یک کنتراستی به وجود می آید و اگر حرفی برای گفتن داشته باشم حتما اقدام می کنم. ایده هایی را در در ذهن دارم و فعلا مشغول زمینه سازی هستم.

*احتمال دارد وارد سبک های دیگر نظیر پاپ نیز بشوید؟
هیچ بعید نیست. من از هیچ چیز نمی ترسم و اگر تجربه خوبی برایم امکان پذیر باشد و این تجربه به منزله بی احترامی به شنونده نباشد قطعا آن را منتشر می کنم.

*طی این مدت در تبلیغات برخی از کنسرت ها نام شما به عنوان «مایستر ارکستر» درج می شد. این به خواست خودتان بود؟
این یک رسم ارکستری است و سمت خیلی پیچیده ای نیست. «مایستر ارکستر» به معنای لیدر گروه است و هدایت کننده ارکستر پس از رهبر می باشد. به مسائلی نظیر آرشه گذاری در بخش زهی و هماهنگی تفکر مشترک بین گروه های مختلف سازی می پردازد. این سمت بیشتر در ارکسترهای مجلسی و سمفونیک کاربرد دارد و خیلی لقب عجیبی نیست!

*تجربه کنسرت های چند وقت اخیر که به قول خود شما تعداد زیادی نیز داشتند چگونه بود؟
سال گذشته آقای «حمید متبسم» یک پیشنهاد کاری به ما ارائه کردند. برنامه ریزی خیلی خوبی داشتند و احساس خوبی داشتیم که همگی در کنار هم هستیم و کار با ایشان تجربه ارزشمندی بود. خودم خیلی دوست داشتم که با «همایون شجریان» کنسرت داشته باشم و کار استودیویی با هم داشتیم اما لذت حضور با او بر روی استیج را نیز تجربه کردم. کار «حریق خزان» را در موسیقی ایرانی بسیار متفاوت می بینم و دوست داشتم که با «مهیار علیزاده» و «علیرضا قربانی» همکاری داشته باشم. افتخار همکاری با «شهرداد روحانی» نیز نصیب من شد و هر کدام از این فعالیت های تجربیات گران بهایی را به دنبال داشت. همچنان می گویم نوازندگی ویولن خیلی عمیق است و هنوز باید بر روی خودمان کار کنیم و امیدوارم فرصت داشته باشم که بیشتر پیشرفت کنم.

*و صحبت پایانی؟
خیلی دوست دارم به گوش مسئولین فرهنگی جدید برسد که ما احتیاج به ساز خوب داریم. اکثر نوازنده های ما از لحاظ تجهیزات و لوازم جانبی و خود ساز در مضیقه هستند. یک ساز خوب و حرفه ای و آنقدر گران شده است که خرید آنها دشوار است و باید برای ممکن شدن خرید ساز وام هایی به نوازنده ها داده شود. پس از تشکیل ارکستر باید تجهیزات خوب در اختیار نوازنده ها باشد تا با آرامش خاطر بتوانند فعالیت کنند. تقریبا اکثر این سازها وارداتی است و ضمن احترام به تولید کنندگان داخلی باید بگویم که اختلاف سطح بین سازهای داخلی و نمونه های مشابه خارجی زیاد است. همچنین در این کنسرت هایی که داشتیم واقعا خود سالن یکی از مشکلات اصلی بود زیرا سالن تخصصی کنسرت در کشور نداریم. در این سالن ها نفس ما بالا می آمد تا یک قطعه را اجرا کنیم! به خصوص وقتی سازهای زهی مثل ویولن در سالنی نظیر میلاد صدابرداری می شود حتی اگر شما بهترین صدابردار را هم بیاورید باز هم آن صدای مطلوب شنیده نمی شود. اسم سالن میلاد مرکز همایش ها است و شاید برای سازهای پاپ خوب باشد زیرا از طریق اتصال فیش صدابرداری مستقیم انجام می دهند اما برای سازی مثل ویولن باید صدای طبیعی را داشته باشیم.