موسیقی ما - ندا فراهانی: امیر احسان فدایی ، یکی از خوانندگان و نوازندگان جوان چیره دست کشورمان است که در روزهای آتی آلبومی با عنوان «منو حسن کن» را روانه بازار موسیقیایی کشور خواهد کرد. فدایی  تاکنون در کنار بزرگان موسیقیایی کشورمان مانند  « استاد اکبر گلپایگانی» ، استاد فرهنگ شریف ، استاد همایون خرم ، استاد اسدالله ملک ، استاد فضل الله توکل ، استاد پرویز یاحقی و علیرضا افتخاری  حضور داشته است.وی از 14 سالگی ، آواز را نزد  استاد ایرج خواجه امیری فرا گرفت و در  16 سالگی در ارکستر همنوازان رادیو که به رهبری و تکنوازی اسدالله ملک و به آهنگسازی فضل الله توکل اجرا شد به عنوان خواننده حضور داشت.به بهانه انتشار اولین آلبوم این خواننده کشورمان که در رسانه ها با عنوان «فرزند خوانده ایرج » یاد می شود ، گفتگویی را ترتیب داده ایم که  در ادامه می خوانید:
 

• پروسه تولید اولین آلبوم شما چقدر طول کشید ؟

پروسه تولید آلبوم «منو  حس کن » شش یا هفت سال به طول انجامید .
 

• چرا پروسه تولید آلبومتان تا این حد طولانی شد ؟

این آلبوم شامل 12 قظعه است که بزرگان موسیقی مانند فیروز برنجان (بابک رادمنش)، احسان خواجه امیری، پدرام کشتکار، حسین سالاری مقدم، شاهین خسرو آبادی آهنگسازی کرده‌اند. ترانه های این آلبوم  نیز توسط شعرای خوب کشورمان مانند : اهورا ایمان ، افشین یداللهی ، حسین متولیان ، محمد بکرانی و فیروز رادمنش سروده شده است. من و سایر بزرگانی که در تولید این آلبوم سهیم بودند دائما تغییراتی را اعمال می کردیم تا اثر موسیقیایی تازه و شنیدنی را به دست مخاطبان برسانیم .
 

• آیا تغییر و حساسیت بیش از حد شما و دوستانتان باعث شد که  انتشار این آلبوم هفت سال تاخیر داشته باشد ؟

این سوال دو پاسخ دارد : حساسیت برای ارائه کاری خوب و مناسب و همینطور روند صدور مجوز انتشار آلبوم نیز دو سال به طول انجامید . متاسفانه افراد و مسئولانی که در گذشته وظیفه صدور مجوز و انتشار یک آلبوم موسیقیایی را برعهده داشتند ، همکاری نمی کردند و به همین دلیل مجوزهای آلبوم موسیقیایی گاه با چندین سال تاخیر صادر می شد .
 

• در حال حاضر ، هنرمندان کشورمان با چه مشکلات و مشقتهایی برای انتشار  یک آلبوم موسیقیایی مواجه هستند؟

من از دوران کودکی عاشق موسیقی ایرانی بودم و به همین دلیل از 14 سالگی وارد عرصه موسیقی شدم و در کنار بزرگان موسیقی ایران گام برداشتم ؛ متاسفانه من با چنین سابقه هنری با مشکلات عدیده ای مواجه بوده ام چه برسد به بقیه دوستانم ...شاید به نظر برسد که خوانندگی یک اثر می تواند کاری بسیار سهل و  ساده باشد در صورتی که یک خواننده برای ارائه آلبومش باید  از هفت خان رستم عبور کند تا شاید بتواند کارش را به بهترین شکل ارائه  و با استقبال مردم مواجه شود.یکی از مهمترین مشکلاتی که من و سایر همکارانم در عرصه موسیقی با آن روبرو هستیم ، مساله تبلیغات است...
 

• یک اثر موسیقیایی خوب در صورتی خوب خواهد بود که شنیده و با استقبال مردم پاسخ داده شود در غیر این صورت آن اثر سوخته محسوب می شود. چرا صدا و سیما شبکه ای را به موسیقی اختصاص نمی دهد  تا کلیپ ها با موازین جمهوری اسلامی ایران ساخته شوند و به گوش مردم کشورمان برسند؟

عدم تبلیغات صحیح باعث می شود تا کارهای خوب شنیده نشوند و تنها کارهای موسیقیایی که با فلان تهیه کننده یا کارگردان  در ارتباط هستند ، دیده و شنیده شوند اما اثر دیگری که شاید به مراتب بهتر باشد اصلا به چشم نیاید ...
 

• اسپانسر چه سهمی در یک اثر موسیقیایی دارد ؟   

اسپانسر و تهیه کننده نقش اساسی در تولید یک اثر موسیقیایی دارند. من  حدودا ده سال تهیه کنندگی آلبوم های اساتید بزرگی مانند آقایان ایرج ، گلپایگانی ، افتخاری و  اولین آلبوم احسان خواجه امیری با عنوان  « من و بابام » را برعهده داشتم. اما در حال حاضر به دلیل عدم وجود قانون کپی – رایت در کشورمان، بسیاری از تهیه کننده ها تمایلی به ورود به این عرصه ندارند مگر اینکه یک اثر با استقبال مردم مواجه شود و تهیه کننده با اجرای کنسرت بتواند هزینه و سرمایه خود را به اصطلاح برگرداند در  غیر این صورت  خواننده خودش باید سرمایه داشته باشد که تقریبا غیر ممکن است یا یک شخصی از بیرون نقش اسپانسر را بازی کند که به دلایل گفته شده ، این اتفاق نیز کمتر رخ می دهد.
 

• با این جمله چقدر موافق هستید :« تیراژ یک اثر موسیقیایی باید گفته نشود... »

خیر ، من اصلا با این جمله موافق نیستم ...
شاید افرادی که این جمله را متذکر می شوند تنها به دلیل کلاس و بالا نگه داشتن سطح کاریشان است ... ولی در واقعیت باید گفت ، ایران حدودا دارای هفتاد میلیون جمعیت است اگر به راستی قانون کپی – رایت در کشورمان اعمال می شد  و دلالان موسیقی این چنین با زندگی هنرمندان یک کشور بازی نمی کردند حداقل  یک اثر موسیقیایی باید صد هزار نسخه می فروخت. در خارج از کشور ، یک اثر موسیقیایی معمولی حدودا 5 تا 10 میلیون نسخه به فروش می رسد. در گذشته که چنین اتفاقاتی کمتر رخ می داد ، من در خاطرم هست که کاست آلبوم یاد استاد از اقای افتخاری حدودا 5 میلیون نسخه فروش داشت .
در ایران نیز یک خواننده معمولی با جمعیت  70 میلیونی کشورمان باید حداقل 50 هزار سی دی فروش داشته باشد که متاسفانه باید گفت اگر این روند به همین شکل ادامه پیدا کند ، حال موسیقی کشورمان در سال های آتی اصلا خوب نخواهد بود زیرا تمام هنرمندان موسیقیایی شور و حال خود را از دست می دهند زیرا قادر به تامین هزینه های زندگی خود از این مسیر نخواهند بود ...
همواره پرسیده می شود که چرا هنرمندان تراز اول کشورمان گوشه گیری اختیار می کنند ، آیا پاسخ این سوال جز در اعمال بی مهری ها و عدم توجه مناسب به آنهاست .. هنرمندی که قادر به تامین هزینه های زندگیش نباشد ، هنر را رها خواهد کرد...