موسیقی ما - فرزاد فخرالدینی پسر استاد فرهاد فخرالدینی اگرچه مثل پدرش راه موسیقی را در پیش گرفته، اما برخلاف او، پا به موسیقی غربی گذاشته و سال‌هاست با نوازندگی گیتار الکتریک در گروه‌های شاخص راک و پاپ، نام خود را در این وادی ثبت کرده است. فرزاد با گروه راک «پژواک» و در کنار نوازندگانی چون امیر توسلی، کسری سبکتکین، میلاد زنده‌نام، نوید ذوالفقار و... به شهرت رسید و سپس با گروه‌های پاپ به همکاری پرداخت. او در حال حاضر یکی از فعالان جدی در زمینه آموزش موسیقی به حساب می‌آید و به بهانه فعالیت‌های آموزشی اخیرش با او مصاحبه‌ای تدارک دیده‌ایم.
 

• * شما سال‌ها سابقه اجرا در موسیقی راک و... را در کارنامه خود داری. در کنسرت‌های متعددی هم با گروه‌های آریان، بنیامین و... به روی صحنه رفته‌ای. در حال حاضر سطح موسیقی پاپ ایران را از نظر فنی چگونه ارزیابی می‌کنی؟

در حال حاضر تولیدات موسیقی پاپ در سطح کشور بیش از چند برابر مجموع تولیدات سایر سبک‌هاست و جالب این که تمرکز واحدهای رسمی آموزشی (آکادمیک) بر این نوع موسیقی در ضعیف‌ترین سطح است. معمولاً عوامل اصلی تولید موسیقی پاپ را نوازندگان و آهنگسازانی تشکیل می‌دهند که معلومات آنها مربوط به سبک‌های مدرن غربی می‌شود. در واقع، اسلوب اصلی یک گروه موسیقی پاپ متشکل است از سازهای مدرن غربی مانند گیتار الکتریک، گیتار باس، کیبورد و درامز که هیچ‌کدام از این سازها به صورت رسمی در دانشگاه‌ها و مؤسسات آکادمیک کشور ما تدریس نمی‌شوند. این در حالی است که تدریس سازهای مدرن در دانشگاه‌ها و کنسرواتوارهای کشورهای پیشرفته در کنار سازهای کلاسیک با همان کیفیت، ده‌ها سال است که با جدیت دنبال می‌شود.
 

• * دلیل نادیده گرفته شدن آموزش این سازها را در چه می‌بینی؟

در دهه‌های 20 و 30 شمسی، موسیقی ایرانی تحت تأثیر سازهای غربی و نحوه آموزش مدرن قرار گرفت، به‌طوری که امروزه سازهایی از قبیل ویلُن و پیانو را در ساختار موسیقی ایرانی کاملاً پذیرفته‌ایم. بزرگانی چون استاد ابولحسن صبا و استاد مرتضی محجوبی نقش بسزایی در وارد کردن این سازها به موسیقی ایرانی داشته‌اند. همچنین هارمونیزه شدن موسیقی ایرانی با روش و متدهای غربی از آن زمان آغاز شد. شاید در آن دوره نیز افرادی بوده‌اند که تمایلی به پذیرش این فاکتورها در موسیقی ایرانی نداشته‌اند. امروزه سازهایی از قبیل گیتار الکتریک و درامز در وضعیت مشابهی قرار دارند و حتی از نظر برخی اساتید پیشکسوت و همچنین مخاطبین نسل پیشین ما کاملاً پذیرفته نیستند. در حالی که گرایش نسل جوان به سبک‌های مدرن‌تر موسیقی انکارناپذیر است و همانطور که شاهد هستیم، این سازها آنسامبل اصلی گروه‌های پاپ ایرانی را تشکیل می‌دهند.
 

• * به نظرت چه راهی برای پذیرفته شدن بیشتر این سازها در فضای آموزشی و به طور کلی جامعه وجود دارد؟

به‌شخصه فکر می‌کنم وجود فضای آموزشی سالم برای هنرجویان سبک‌های مدرن تأثیر زیادی در جلوگیری از پاره‌ای انحرافات حاشیه‌ای دارد که می‌تواند به مرور زمان باعث پذیرش بیشتر این سازها در میان نسل پیشین ما شود. شاید در حال حاضر با حمایت‌های دولت یازدهم از مقوله هنر و آموزش موسیقی موقعیت مناسبی باشد تا بتوانیم سطح علمی موسیقی پاپ کشور را بالاتر ببریم.
 

• * شما به عنوان نوازنده‌ای که دغدغه آموزش دارد، تا به حال چه کارهایی برای جدی‌تر شدن آموزش موسیقی در میان مردم انجام داده‌ای؟

من ظرف سه سال گذشته تقریباً تمام‌وقت مشغول برنامه‌ریزی‌های آموزشی در «آکادمی گیتار رنگین‌کمان» بوده‌ام و نهایت سعی خودم را کرده‌ام تا از بهترین نیروهای در دسترس، البته در حد توانایی‌ها و امکانات مؤسسه‌ام استفاده کنم و در این بین، تمرکز اصلی‌ام بر روی کارگاه‌ها و دوره‌های آموزشی گروهی بوده است. دوره‌های آموزشی‌ای که عمدتاً توسط عزیزانی که فارغ‌التحصیل موسیقی از دانشگاه‌های معتبر خارج از کشور هستند، برگزار شده است. در این زمینه می‌توانم به دوره‌های آموزشی برگزار شده با عنوان «کلینیک جَز، لاتین، فیوژن» توسط ماهان میرعرب و شایان فتحی از اتریش و همچنین «کارگاه گیتار هارمونی» توسط میلاد زنده‌نام فارغ‌التحصیل دانشگاه برکلی اشاره کنم. در حال حاضر نیز مشغول ثبت‌نام دوره آموزشی «بَند کَمپ» توسط سه استاد برجسته آلمانی با نام‌های «پیتر ولپل» (گیتار)، «اشتفان هرگن‌رودر» (باسیست) و «کلاوس هسلر» (درامز) با همکاری شرکت «سورنا» و علیرضا طباطبایی هستیم. ثبت‌نام این کارگاه از طریق وبسایت آکادمی گیتار رنگین‌کمان به نشانی www.ranginkamanacademy.com انجام و به شرکت‌کنندگان گواهینامه معتبر این اساتید اعطا می‌شود. از دیگر دغدغه‌های فعلی‌مان تهیه فیلم‌های آموزشی در سطح گسترده و با همکاری «موسسه رها فیلم» است و انگیزه اصلی‌مان از این کار، گسترش فضای آموزشی برای عزیزان ساکن شهرستان‌هاست.