سال گذشته که اولین جشن موسیقی ما برگزار شد، خیلی‌ها شوکه شدند. کسی فکرش را نمی‌کرد که این جشن بتواند چنین ابعاد گسترده‌ای داشته باشد. واقعا پیش بینی این نکته سخت بود که چند جوان روزنامه نگار بتوانند اولین برگزار کنندگان جشنی حقیقتا مستقل باشند.

یک مثال ساده می‌زنم تا این بحث روشن‌تر شود. جشن خانه موسیقی را به تازگی پشت سر گذاشتیم. جشنی که به شکل فستیوالی یک هفته‌ای برگزار شد. این جشن با تکیه بر اعتبار مفاخر موسیقی ایران، خیلی پرطمطراق و پر سر و صدا بود. جشنواره‌ای که هیچکدام از موسیقدانان موسیقی پاپ حتی نوازندگان و آهنگسازان طراز اولش در آن حضور نداشتند. جشنواره‌ای که شورای مشورتی آن را سه خواننده سنتی و دو نوازنده سنتی تشکیل داده بودند. یعنی نه به موسیقی کلاسیک احترام گذاشته شده بود نه به پاپ. گروه «پالت» نمانیده همه موسیقی‌های به جز موسیقی سنتی بود آن هم که خواننده‌اش بیش از آنکه یک خواننده پاپ باشد، سنتی خوان است. آیا این جشن، جشنی برای همه بود؟

مسئله این متن جشن خانه موسیقی با آن یال و کوپال و درآمده حدود ۴۰۰ میلیون تومانی‌اش نیست. مسئله ما جشنی مستقل است که از رامین صدیقیِ ناشر تا سیروان خسروی را در خود جای می‌دهد. از شهرام ناظری تا بهنام صفوی و.... همه می‌آیند یا حداقل همه دعوتند. در زمانه‌ای که هنرمند سنتی نوازش با بی‌احترامی تام در مورد موسیقی پاپ حرف می‌زند و خودش را به واسطه سبکی که کار می‌کند اجل بر دیگر موسیقی‌ها می‌داند، جشن موسیقی ما دعوت به یک دوستی و همدلی است. شاید این نکته در همه جای دنیا بدیهی باشد که سبک موسیقی در کیفیت آن تاثیر ندارد ولی در ایران بدیهی نیست و یکی از کارگردهای جشن موسیقی همین است که موسیقی را در وهله اول موسیقی ببیند.

سویه مهم دیگر این جشن برگزاری آن در بخش خصوصی است. شاید همین نکته باعث می‌شود مجموعه تصویری این جشن به رقم حضور این همه ستاره، در تیراژی محدود و بدون تبلیغات منتشر شود. این جشن بهای مستقل بودنش را می‌پردازد. ‌ای کاش بعضی از دوستان هنرمند به این نکته توجه کنند.

تصورم این بود که بعد از جشن سال گذشته سایت موسیقی ما، بسیاری از رسانه‌ها ترغیب شوند تا کاری مشابه انجام دهند و این مسئله رقابت ایجاد کند و ما شاهد شکل گیری تعدادی جشن یا هفته یا شب‌های موسیقی باشیم. اما نشد. چرا؟ برای آن‌ها که اهلش هستند پاسخ روشن است؛ برگزاری مستقل چنین برنامه‌ای که هیچ حمایت دولتی یی ندارد، آنقدر سخت و هزینه بر است که مقرون به صرفه نیست. سود ندارد. بیزنس محوسب نمی‌شود و مگر این روز‌ها میان فرهنگ و بیزنس در ایران تفاوتی هست؟

دوستانم سعی کردند که از برگزاری جشن سال گذشته درس‌هایی بگیرند و امسال تغییراتی بدهند تا جشن کاستی‌های سال گذشته را نداشته باشد اما خب تازه اول راه است ویقینا امسال هم کاستی‌هایی دارد که باید درباره ان بحث و نظر کرد. اما نمی‌توان این جشن را انکار کرد. جشنی که برای تمام موسیقی است و همه در آن دیده می‌شوند. آن نوازنده‌ای که پشت ستاره‌ها ماسکه شده و فقط اهالی موسیقی می‌دانند، چیست و چه می‌نوازند و شاید خیلی اوقات هم دوست نداشته باشند به آوانسن بیاید و دیده شود، در این جشن دیده شده. آن تنظیم‌کننده که تمام تلاشش را می‌کند تا قطعات بهتری ساخته شود و شاید کسی نداند اصلا چه کسی است، در این جشن دیده شده. اتفاقا تنها کسانی که در این جشن دیده نشده‌اند اهالی رسانه‌اند. ما که هنرمندان را جدی می‌بینیم و جدی از آن‌ها می‌نویسیم. حالا در این جشن هم می‌خواهیم آن‌ها را جدی بگیرم و شبی به یاد ماندنی با آن‌ها تجربه کنیم.