موسیقی ما - بداهه نوازی پیانو و کمانچه پیمان یزدانیان و حسام اینانلو در تالار وحدت برگزار می‌شود. این دو نوازنده و آهنگساز در روزهای اول و دوم آبان ماه و در ساعت ۲۱ کنسرت خود را در تالار وحدت برگزار می‌کنند.

اینانلو ضمن اعلام این خبر درباره انواع بداهه نوازی به «موسیقی ما» گفت: آنگونه که می‌دانید سه تعریف اصلی در مورد بداهه نوازی وجود دارد. شکل متعالی این است که فرد بداهه نواز از میان یافته‌های شخصی‌اش چیزهایی را جمع آوری کرده و در لحظه اجرایی که مخاطب دارد (بیرون از خلوت) با استقبال از حال، از یافته‌های خود بخشی را به مخاطب ارائه دهد. بنابراین بداهه نوازی به معنای یک کار خلق الساعه نیست. استاد لطفی، استادکسائی و استاد شهناز اینگونه بداهه نوازی را ارائه می‌دادند. اینگونه بود که در لحظهِ آن چیزی تازه به وجود می‌آمد. شکل دوم بداهه نوازی به این صورت است که مسیر مشخص است و نغمات شکل گرفته و تمرین‌ها انجام شده اما در لحظه اجرا اگر دخل و تصرفی در کار به وجود بیاید بداهه‌پرداز از آن استقبال می‌کند. کارهای آقای کلهر و استاد علیزاده از این جنس هستند. مثلا در کنسرت «فریاد» و «بی‌تو به سر نمی‌شود» متن موسیقی مشخص است اما آرتیست در آن آزاد است. در شکل سوم متن کاملا مشخص است و نمی‌شود در آن دخل و تصرف به کار برد اما به دلیل اینکه ممکن است به خاطر مخاطب و حال موزیسین تغییر در آن به وجود بیاید می‌گویند بداهه.

اینانلو در ادامه به تجربه تمرین‌های بلند مدت با پیمان یزدانیان اشاره کرد و افزود: در این دو سالی که با پیمان در حال تمرین بودیم در تقسیم بندی اولی که از بداهه نوازی ارائه دادم کار می‌کردیم. تلاش ما بر آشنایی دو جنس موسیقی کلاسیک (پیانو) و کلاسیک ایرانی (کمانچه) بود و سعی داشتیم یافته‌های شخصی را تقسیم و از درون آن به بیانی مشترک برسیم. اینکه در کنسرت یکم و دوم آبان چه کاری ارائه می‌دهیم بسته به شرایط آن روز ما و مخاطب است.

وی درباره دلیل اصلی اجرای این کنسرت در تالار وحدت گفت: استقبالی که از تجربه اجرا در جشنواره موسیقی فجر در همراهی با پیمان داشتم (یک هفته مانده به اجرا بلیط اجرا تمام شد) این شوق را در هر دوی ما ایجاد کرد که این جنس از موسیقی مخاطب دارد به علاوه تالار وحدت جدی‌ترین تالار ایران است.

وی درباره جریانی که در معاشرت‌های موسیقیای بین او و یزدانیان شکل گرفته افزود هر کدام از این دو نوع موسیقی و البته این دو فرد (من و پیمان) بیان شخصی خود را دارند. این دو جنس موسیقی (کلاسیک غربی و کلاسیک ایرانی) به جهت موسیقایی و عاطفی نقاط مشترکی دارند. در طی این دو سال تمرین، ما به کشف و شهود این نقاط مشترک احساسی و گامی پرداختیم.

وی در پاسخ به این سوال که در اجرای پیش رو مخازبان این دو نوازی شنونده موسیقی غربی هستند یا موسیقی ایرانی اینگونه پاسخ داد: در اجرای پیش رو طبیعتا چیزی بین این دو تعریف (کلاسیک یا ایرانی) را اجرا خواهیم کرد. قاعدتا هر کدام از ما یک قدم به سمت هم برداشتیم و نقطه مشترکی که بین ما وجود دارد را ارائه می‌دهیم. البته دوست ندارم نام این تجربه را تلفیق بگذارم چون کلمه تلفیق آنقدر به چیزهایی که موسیقی نیستند تقلیل پیدا کرده که کاربردش تهی از معنی شده است.

اینانلو سخنان خود را اینگونه به پایان برد: به نظر من هم نشینی این دو جنس موسیقی به آن خاطر که دو نوازنده از یک خاک و یک ریشه جغرافیایی هستند تجربه جالبی را به دست می‌دهد.

گفتنی است پیش از این از اینانلو آلبوم‌های متعددی به بازار موسیقی وارد شده که از جمله آن‌ها می‌توان به «چهارراه» (در همکاری با حسین میدی نوازنده بالابان و درباره موسیقی چهار منطقه گیلان، آذربایجان، تهران و خراسان (نشر آوای خورشید))، «نجوایی برای باد» (در حیطه بداهه و در همکاری با دو نوازنده هندی که یکی از آن‌ها گیتار اسلاید هندی می‌نواخت و دیگری تبلا می‌زد)، «پشت پرچین سخن» (همنوازی کمانچه و تار با مجید درخشانی) اشاره کرد.