موسیقی ما - گروه «داماهی» به سرپرستی دارار دارایی روز پنجشنبه و جمعه شب 19 و 20 شهریور، کنسرتی را با کارگردانی هنری سیامک احصایی و حضور پررنگ هنرمندان موسیقی و سینما در برج آزادی اجرا کرد. این اجرا که به تهیه‌کنندگی احسان رسول‌اف روی صحنه رفت، نخستین کنسرت «داماهی» بعد از گذشت یک هفته از انتشار اولین آلبوم‌اش بود.

این کنسرت پنجمین اجرای «داماهی» از زمان تولد خود بود که به شدت مورد توجه مخاطبینش قرار گرفت. گروه با لباس‌هایی یک رنگ که توسط صدف تحویل‌دار زاده طراحی شده بود روی صحنه آمدند و با قطعه جدیدی به نام «برکت» کنسرت را آغاز کردند که انتخاب آن برای شروع کنسرت شور و حال خاصی به سالن داد. رضا کولغانی خواننده گروه که به زبان جنوبی به مردم خوشامد می‌گفت از آنها خواست تا در خواندن قطعه او را همراهی کنند و به این ترتیب مشارکت مخاطبان در شروع برنامه توانست یخ سالن را زودتر آب کند.

دومین قطعه، «یار عزیز» بر اساس ترانه‌ای از ابراهیم منصفی بود و بعد ترانه‌ای فولک و قدیمی به نام «محله خاموشان» را اجرا کردند. این ترانه متعلق به نَصرُک هنرمندی موسیقی فولک دوران قاجار جنوب است و رضا کولغانی توضیح داد که قدمت این ترانه فولک به بیش از 120 سال پیش باز می‌گردد. بعد از آن حمزه یگانه با نواختن ساز سیستانی بِنجو - که کولغانی گفت به آن «تَرنگ» هم می‌گویند - پنجمین قطعه کنسرت یعنی «ترنگ» را آغاز کرد.

بعد از این بود که «سوگند» بر اساس شعری از ابراهیم منصفی خوانده شد. در میان این قطعه مجید سالاری به عنوان خواننده مهمان که صدایی شبیه به آلتو خانم‌ها داشت به گروه اضافه شد و با صدای خاص خودش، بسیار درست و به زیبایی در میان این قطعه «شروه خوانی» کرد. سالاری برای قطعه بعد که «گوشواره» نام داشت هم روی صحنه ماند و رضا کولغانی پیش از شروع قطعه درباره شکل‌گیری قطعات آلبوم توضیح داد که بیشتر این قطعات در محله‌ای در جنوب به نام «کله خَماسی» شکل گرفته و این قطعه هم محصول همان محله است. بعد از این قطعه بخش اول برنامه با اجرای آهنگ بندری «لنج بیوه» که یکی از قطعات محبوب این گروه موسیقی است، با سولوهای حمزه یگانه و همایون نصیری به اتمام رسید.
 

• بخش دوم

بخش دوم برنامه با تک‌نوازی گیتار ابراهیم علوی و نواختن آکوردهایی که در موسیقی پاپ ما خیلی کمتر استفاده می‌شود، آغاز شد و در انتهای تک‌نوازی علوی، قطعه «دخترک» اجرا شد؛ قطعه‌ای که همایون نصیری آن را به سمت موسیقی لاتین می‌برد و حمزه یگانه با نواختن ساز بنجو آن را به پاکستان و بلوچستان نزدیک می‌کرد. این قطعه بشدت مورد توجه علاقمندان قرار گرفت و باعث شد تماشاگران ترجیع‌بند این قطعه را به مدت طولانی اجرا کنند. چه بخواهی چه نخواهی در چنین اجراهایی مخاطب هم درگیر می‌شود و خودش را بخشی از آن اجرا می‌بیند. برای همین هم وقتی قطعه به انتها رسید، مخاطبان دوباره شروع به خواندن ترجیع‌بند آوازی آهنگ کردند و گروه دوباره از میانه قطعه آن را اجرا کرد که این موضوع باعث شد اعضای گروه انرژی زیادی برای ادامه به دست آورند.

بعد ازآن، قطعه «صندلی» بر اساس ترانه‌ای از محمود طلوعی اجرا شد و بعد هم دوباره قطعه‌ای‌ بر اساس ترانه دیگری از ابراهیم منصفی با عنوان «مردن مردانه». «لو رودخونه مینو» قطعه جدید دیگری از گروه «داماهی» بود که متعلق به آلبوم بعدی آنهاست. در قسمتی از این قطعه همایون نصیری (پرکاشن) و شایان فتحی (درامز) شروع به ایمپرووایز (بداهه‌نوازی) کردند که لحظات جالبی را رقم زدند؛ همایون نصیری کسر میزان‌های نامتعارف (در این نوع از موسیقی) می‌نواخت و شایان فتحی هم با اینکه بر اساس حس لحظه می‌نواخت اما میزان‌های درست و حساب شده‌ای از ساز او به گوش می‌رسید و حاصل، موسیقی بود که به زیبایی و تکنیک خاصی در هم تنیده شده بود.

اما سومین قطعه جدید این اجرا «مِه حیرونم» نام داشت که ابراهیم علوی و مجید سالاری خوانندگان آن بودند. قطعه‌ای که با نوازندگی و صدای ابراهیم علوی آغاز شد و با پیوستن دیگر سازها بستری برای بسط و گسترش موسیقی و فراز فرودهایش در میانه آهنگ مهیا شد و دوباره با صدا و تکنوازی ابراهیم علوی فرود آمد.

«گل بوته» و «سامبای بهار» قطعات پایانی این اجرا بودند که بعد از اتمام قطعه‌ی «سامبای بهار»، گروه در میان تشویق گسترده مردم به پشت صحنه رفتند و وقتی مردم دوباره ترجیع‌بند قطعه «دخترک» را اجرا می‌کردند، گروه دوباره روی صحنه بازگشت و بار دیگر این  قطعه را با همراهی مخاطبان اجرا کرد.
 
در بازار موسیقی که عموما اتفاقات شبیه به هم می‌افتد، وقتی گروه‌هایی از این دست وارد عرصه موسیقی می‌شوند، می‌توانند جذابیت بیشتری برای مخاطب داشته باشند و کنسرت «داماهی» هم در کنسرت‌های تلفیقی که در ایران برگزار می‌شود، می‌تواند جایگاه خوبی داشته باشد. معمولا گروه‌هایی از این دست زمان زیادی طول می‌کشد که بتوانند به یک سبک واحد برسند. این موج از موسیقی از زمان خیلی قبل با گروه‌هایی مثل «آویژه» آغاز شد و با گروه‌هایی مثل «فوژان» جلو آمد و زمان زیادی طول کشید تا بتوانند موسیقی خود را جا بیندازند. حالا شرایط برای فعالیت این گروه‌ها کمی بهتر شده و به دلیل تجربه بالای دارا دارایی و حمزه یگانه و به ترتیب باقی اعضای گروه، این اتفاق در زمان کمتری برای گروه در حال افتادن است.

«داماهی» موسیقی را ارائه می‌دهد که مورد علاقه خیلی از ایرانی‌ها است؛ در واقع موسیقی نقطه جنوبی  ایران که پر از ریتم است و گروه توانسته این ریتم را از آن حالت رقصان به یک ریتم‌بندی شیک تبدیل کند. موزیسین‌هایی مثل شایان فتحی که درامر بسیار تکنیکی و خوش سلیقه‌ای است و نوازنده سطح بالایی همچون همایون نصیری توانسته‌اند بر ریتم‌بندی این گروه بسیار تاثیر بگذارند و آن حس و حال جنوبی را به خوبی به موسیقی منتقل کنند. نوع آکوربندی و موزیک گروه هم شاید بیشتر فیوژن تعریف شود. یک وکال ایرانی با پایه‌بندی غربی و یک‌مقدار جز که به خاطر حضور حمزه یگانه اتفاق افتاده است.

البته از استعداد رضا کولغانی هم نباید غافل شد که قابلیت اینکه مثل یک ساز عمل کند را دارد و پرفورمنس خاص خودش را روی صحنه اجرا می‌کند. پرفورمنسی که بخشی از تواناهایی او است چراکه خیلی از خوانندگان ما نمی‌توانند این اَکت را روی صحنه داشته باشند و به نظر می‌رسد آینده خوبی در پیش داشته باشد. در واقع می‌توان گفت کنسرت «داماهی» کنسرت گروه است نه فقط خواننده و این موضوع که گروه‌هایی مثل پالت، چارتار و... که خواننده محور هم نیستند  - و بار اجرا روی موسیقی و صدای خواننده تقسیم می‌شود - در حال جا افتادن هستند اتفاق بسیار خوبی می‌تواند باشد.
 
دارا دارایی (گیتار بیس و گیتار)، ابراهیم علوی (عود و گیتار)، حمزه یگانه (کیبورد و بِنجو) و رضا کولغانی (خواننده) اعضای اصلی این گروه بودند. شایان فتحی (درامز)، همایون نصیری(پرکاشن) و مجید سالاری(خواننده) هنرمندان دیگری بودند که این گروه را همراهی کردند.

از میان هنرمندانی که در این دو شب مخاطبان ویژه «داماهی» بودند می‌توان به صابر ابر، نوید محمدزاده، فرزاد فخرالدینی، طناز طباطبایی ،هومن سیدی، آرش پژند مقدم، رضا تاجبخش، پویا نیک‌پور، اعضای گروه چارتار، اعضای گروه بمرانی، فرشاد فزونی، امیر جدیدی، سعید چنگیزیان، مینا ساداتی و پیتر سلیمانی‌پور اشاره کرد.