یه روز از روزای مرداد تو رو دیدم تو کافی شاپ
همه فضای سالن پر بود از موسیقی پاپ
رو میزت یه قهوه ترک تو یه فنجون طلایی
یه جوری نشسته بودی انگاری تو قصه هایی
کیفت رو با یه گل سرخ روی میز گذاشته بودی
رنگ چشماتو ندیدم پشت اون عینک دودی
روبروت سر همون میز مونده بود یه جای خالی
پا شدم بیام کنارت نمی‌دونی با چه حالی
قدمامو برمی‌داشتم خیلی آروم و شمرده
حس می‌کردم که پاهامو شوق دیدن تو برده
مونده بودم با چه حرفی سر صحبتو بگیرم
بگیرم ازت اجازه تا واسه چشات بمیرم
تا رسیدم سر میزت روبروی تو نشستم
یه سلام عاشقونه دادمو لباتو بستم
تو با یه عصا تو دستت پاشدی و گفتی بدرود
باورم نمی‌شد اما رنگ اون عصا سفید بود
منو با اون رز قرمز تو کافی شاپ جا گذاشتی
توی بهت اون دقیقه رفتی و تنهام گذاشتی