موسیقی ما - یکی از آلبوم‌های بحث برانگیز سال 2015،آلبوم «خدایان کاغذی»  از  گروه مشهور و مطرح «دوران دوران» بود. منتقدان هم نقطه نظرات متفاوتی درباره آلبوم داشتند. نیویورک تامیز و بیلبورد و پاپ‌مترز از ستاشگران آلبوم بودند و مگنت و گاردین هم چندان روی خوشی به آلبوم نشان ندادند. این آلبوم با فاصله 5 ساال از آلبوم قبلی منتشر شده بود که «هر آنچه شما احتیاج دارید اکنون است» نام داشت. آلبوم قبلی توفیق بیشتری نصیبش شده بود. اما فارغ از همه این بحث‌ها سایمون لبون(Simon Le Bon) ، خواننده اصلی گروه که از سال 1981 که اولین آلبوم‌شان منتشر شد تا امروز با گروه مانده و به نوعی مطرح‌ترین چهره گروه هم هست، سوژه جذابی برای گفتگو است. مجله معتبر  اینترویو مگزین مصاحبه کوتاهی با مایه طنز با او انجام داده که از مهمترین ستاره‌های موسیقی دهه 1980 بود و همچنان هم طرفدارن خاص خودش را دارد. مصاحبه‌ای که چندان موسیقایی نیست وبیشتر خلقیات لبون را برای مخاطب تشریح می‌کند. این گفتگو را اندی وارهول، خبرنگار اینترویو مگزین با او انجام داده که نامش شبیه اندی وارهول نقاش برجسته جریانی «پاپ آرت» است.
  اینترویو مگزین : برای چهره‌ی شاخص سبک رومانتیک دهه هشتادی و مرد اول گروه «دوران دوران» جهان، جهانی معمولی نیست. همه‌ی ستاره‌های راک با یک قایق شخصی بیش از نصف  آب‌های جهان را نمی‌گردند! درحالیکه گروه «دوران دوران»، چهاردهمین آلبوم استودیویی خود به نام «خدایان کاغذی» را منتشر کرده ، لبون، افسانه‌ی موسیقی و مرد اول گروه با اندی به گفت‌وگو نشسته است.
 

• اندی وارهول: صبحانه چی می‌خوری؟

سایمون لبون: چیزی که معمولا می‌خورم اینه: یک زردآلوی آب‌دار و خوشمزه. بعضی وقت‌ها هم مقداری جوی پرک خشک با ماست یونانی و یه مقدار کم عسل. و البته قهوه سیاه. به سبک امریکایی، یعنی نه خیلی قوی.
 

• وارهول: چه کسی تو رو کشف کرد؟

لبون: من زمانی که خیلی کوچک بودم، وقتی در یک تخت‌خواب سفری دراز کشیده بودم و همراه یک قطعه کلاسیک آواز می‌خواندم خودم خودم را کشف کردم.
 

• وارهول: اولین شغل‌ات چه بود؟

لبون: دستار کسی بودم که تو محله شیر پخش می‌کرد و خیلی ماهرانه یاد گرفته بودم چطور با هر دست چهار بطری شیر را حمل کنم. دستان قوی‌ای برای این کار لازم است. باید سه بطری را بین انگشت‌هایتان بگذارید و یکی هم بین شصت و انگشتان دیگر.
 

• وارهول: عجیب‌غریب‌ترین چیزی که تا به حال یکی از طرفدارهات برایت فرستاده چیه؟

لبون: سال‌ها پیش یکی برای ما یک جعبه چوبی فرستاد که داخلش هیچ چیزی جز شن نبود. ما حتی نمی دانستیم از کجا آمده. و نکته‌ی عجیب اینجاست که درست قبل از آهنگ «ریو» این هدیه را دریافت کردیم، قطعه‌ای که در آن می‌گفت: «و او روی شن‌ها می‌رقصد» شاید آن جعبه الهام‌بخش آن قطعه بود. آدم نمی‌داند.
 

• وارهول: آیا کاری هست که افسون بخوری چرا انجام نداده‌ای؟

لبون: من در سال 1985 در مسابقه‌ی وایت‌برد، گردش دور جهان با قایق شرکت کردم، الان افسوس می‌خورم که چرا یک دور کامل گردش را انجام ندادم. من فقط نیمی از راه را رفتم. البته سفر من سفر دریایی بسیار طولانی بود اما الان نمی‌توانم به طور رسمی خودم را قایقرانی بدانم که دور جهان را گردش کرده. من دماغه‌ی هورن را دور زدم. پس شاید فقط می‌توانم بگویم یک قایقران دماغه هورنم!
 

• وارهول: خواب هم می‌بینی؟

لبون: البته. خیلی. آخرین خوابی که یادم هست این بود که زامبی‌ها از توی زمین بیرون می‌آمدند و همه‌جا جلویم سبز می‌شدند و من تلاش می‌کردم آن‌ها را زمین بزنم. باید برای کاری به نوک یک تپه می‌رسیدم و زامبی‌ها واقعا احمق بودند به خاطر همین می‌توانستم از پسشان بر بیایم. یک راکت تنیس داشتم که با آن زامبی‌ها را می‌زدم. فکر کنم آن‌ها امضا یا یک هممچین چیزی از من می‌خواستند. یا شایدم می خواستند با من سلفی بگیرند! اما آخرش هم کاملا موفق نشدم به نوک تپه برسم.
 

• وارهول: نظرت درباره عشق چیه؟

فکر می‌کنم چیز خیلی به درد بخوریه. خیلی خوشحالم که به اندازه‌ای که در توانم هست ازش بهره می‌برم
 

• وارهول: رنگ مورد علاقه‌ات چیه؟

لبون: وقتی صحبت رنگ‌ها می‌شود من خیلی برابری طلب هستم. یکمی طرفدار قرمز هستم. اگر قرار بود خودم یک رنگ باشم حتما قرمز می‌شدم. آبی برای من بهترین رنگه برای اینکه بپوشم چون چشم‌هایم آبی هستند اما قرمز رنگ خودمه.
 

• وارهول: آیا در خانه می‌رقصی؟

لبون: افتضاح. از آن رقص‌های بابایی. اما اجازه ندارم این رقص رو روی استیج ببرم.