سال ١٩٧٩ كه من ١٦ ساله بودم، آهنگ «Overkill» را شنيدم كه تندترين آهنگى بود كه شنيده بودم و به همه دوستانم گفتم كه «موتورهد» سريع‌ترين گروه موسيقى جهان است.
 
وقتى عكس اعضاى گروه را ديدم، حس كردم كه آنها نوعى اصالت منحصربه‌فرد دارند. آنها آن‌طور كه به نظر مى‌آيند زندگى مي‌كنند و آن‌طور زندگى مي‌كنند كه به نظر مى‌آيند و كاملاً به‌وضوح به ياد مى‌آورم كه در آن لحظه به اين فهم رسيدم كه بيگانه بودن اوكى است و اوكى است كه در طغيان سال‌هاى تين‌ايجرى به چيزى متعهد نشوم؛ چرا كه به وضوح مشخص بود كه اعضاى «موتورهد» هم به چيزى كلاً متعهد نيستند و از تصويرشان و صداى موسيقى‌شان مشخص بود كه از اين عدم تعهد، لذت كامل مي‌برند.
 
با اين حساب، من از آن صداى عظيم و آن خُلق‌وخو و آن تصوير، خيلى چيزها را آن شب و در همه عمرم به دست آوردم. مي‌خواهم از «فست ادى» و «لمى» و «فيلثى انيمال» كه اخيراً درگذشته، تشكر كنم بابت آن الهام‌بخشى و جرقه و آن آتش كه آن شب در من به راه انداختند. آن الهام هميشه با من خواهد بود و باشد كه موسيقى «موتورهد» تا ابد ادامه يابد.