امروز، دستی به دستم بده
که فردا را که داند که هستم
اگر دگر خورشید نتابد بر این شهر
خدا بداند که دل به امید بستم
بر این خیال خوش که می گردد دنیا
به کام طفلکان بی پناهی چون ما
به  زندگی در انتظار و امید بودیم
ببین چگونه عاقبت خاکیم و دودیم
نهال زندگی به دوش، درختی قطور است
مسیر ره به پیش روی تاریک و دور است
ستاره ای به طاق شب روشن نمانده
چنین که آسمان ما خالی ز نور است
فرار از انتظار دور آیا توان کرد
یا به شاخه گر نمانده زور، برگی جوان کرد
کجای کار این جهان بر میل ما شد؟
کجای آن به آرزوی ما جور است
دمار از روزگار ما درآورده امید،