«موسيقى سازى» عنوانى است كه به خودى خود به نوعی از موسيقى اشاره دارد كه در بند كلمات و اشعار نيست. تاكنون صِرفِ تداومِ استفاده از عنوان «موسيقى بى‌كلام» (با بار منفى كه پیشوند «بى» در اين عنوان به همراه دارد) به‌طور كاملاً طبيعى بیشتر كسانى را كه با موسيقى آشنا می‌شوند، به اين درك و يا تفسير می‌رساند كه كلام «ركن» موسيقى است و اگر با موسيقىِ بى‌كلام مواجه مى‌شود، ناخودآگاه آن را در مقامى نازل‌تر از موسيقى‌اى تلقى مى‌كند كه شعر و کلامی را همراهى مى‌كند.
 
بر اين تصورم كه كسانى كه به شنیدن و تماشاى اجراى «پروژه آرين كشيشى» آمده باشند، يا موسيقى سازى را می‌شناسند و آن را دوست دارند و يا كسانى هستند كه در ضمن ديدن و شنيدن موسيقى اين گروه و امثال دیگرش، به آن علاقه‌مند می‌شوند. هر دو گروه، در جريان تجربه در گوش دادن به زبانِ «صِرف» موسيقى، خود را در ميان اصواتى می‌یابند كه چيزى يا حسى را به آن‌ها القا مى‌كنند كه هرگز قادر به بیان و توصیف آن‌ها نیستند. شاید مشابه تجربه‌ی تماشای یک تابلوی انتزاعی... مگر كيفيت آن صوت و صداهاى خاص موسيقى نيست كه توجه ما را به عنوان شنونده به خود جلب می‌كند؟
 
قبل از شروع اجرا، به‌خاطر تجربیات تلخ گذشته، نگران کیفیت صدا بودم؛ ولی با شروع اولین قطعه، این نگرانی تبدیل به یک رضایت شد. هرچند دلم می‌خواست که صدای طبل بم (کیک) را اندکی کم‌حجم‌تر می‌شنیدم تا پرده گوشم قادر به ارتعاش در مقابل فرکانس‌های دیگر و سازهای دیگر هم باشد. برای من که قرار بود در مورد این اجرا یادداشتی بنویسم، هیچ‌چیز مهم‌تر از حفظ ارتباط با گروه در تمام طول اجرا نبود و موسیقی جالب این گروه این کار را برای من راحت‌تر می‌کرد.
 
سهراب رمضان‌زاده قلب تپنده‌ی گروه همراه خوبی برای آرین به نظر می‌رسد، بنابراین چفت و بسط خوبی میان بخش ریتم (Rhythm Section) گروه برقرار بود. «حمزه» رکن دیگر بخش ریتم را با همان نبوغ شناخته‌شده‌اش به هارمونی و ملودی‌هایی وصل می‌کرد و اجرایشان را با گروه خوش‌صدای بادی (Horn Section) متشکل از «هومن نامداری» و «رضا آذرنجات» به اشتراک می‌گذاشت.
 
تنها جایی که حفظ ارتباط با موسیقی را برای من کمی دشوار می‌کرد، تغییرات متوالی تِماتیک بود. نمی‌توانم موضوع اصلی قطعات را به یاد بیاورم؛ جز در مورد قطعاتی که تِم‌های تکرار شونده -و البته جذاب- داشتند.
 
بخش‌های تک‌نوازی‌ و بداهه‌ها هم نوید شنیدن محتوای موسیقی را در آینده‌ی نه‌چندان دور از این گروه و نوازندگان‌اش می‌دهد که در آن محتوا و پیام عاطفی موسیقایی، کمتر زیر سایه‌ی پرداختن به تکنیک و قابلیت‌های فردی باشد.