من يكى از پرشورترين طرفداران گروه «بمرانى» هستم؛ چون باور دارم كه آگاهانه جرأت به خرج داده و در مسيرى قدم گذاشته‌اند که راه دشوار متفاوت بودن است.
 
آنها به سبكى ويژه خود رسيده‌اند كه تركيبى از جيپسى‌جَز، كانترى و راك اند رول با كلام فارسى است؛ اتفاقي كه در موزيك معاصر ايران به ندرت شنيده شده و يكى از ويژگى‌هاى جذاب آنها است.
 
در ميان اعضاي «بُمرانى» انرژى و هماهنگى خوبى در جريان است كه باعث شده يك گروه (Band) به معناى واقعى باشند. از همين رو است که انرژى آنها به سادگی به مخاطب‌شان هم منتقل می‌شود.
 
اگرچه اجراهاى سالن «ارسباران» در جشنواره فجر، كيفيت صداى خوبى نداشت، اما «بمرانى» با حداقل امكانات، بهترين پرفورمنس ممكن را ارائه كرد و نشان داد كه آنها در هر شرايطى كنسرت‌هايشان پرهيجان است و حتى در قسمت‌هايى كه موسيقى‌شان تلخ‌تر و مفهوم شعر بيشتر اجتماعى‌ می‌شود، ارتباط شنونده با آن ها برقرار مى ماند.

«بمرانى» در این اجرا سه قطعه جديد از آلبوم بعدي خود را هم نواخت كه مخصوصاً قطعه «پپرونى» با چنان استقبالی مواجه شد که در پایان به درخواست مخاطبان دوباره اجرا شد. قطعه «تو خيلى دورى» هم با واكنش خوبى روبرو شد چرا كه مخاطب حتی بار اول كه آن را مى‌شنود، ناخودآگاه دوست دارد با آن همراهى كند.
 
بهزاد عمرانی هم به عنوان خواننده كلمات را خيلى شمرده و خوب، ادا و مفهوم شعرها را به خوبى منتقل مى‌كند كه براى افرادى كه دوست دارند ارتباط بين موسيقى و كلام را دنبال كنند، نكته قابل توجهى است.
 
به هر ترتيب واضح است كه «بمرانی» روندى رو به رشد دارد؛ اما اميدوارم اين هيجانى را كه مخصوص آن ها است، در كارهايشان حفظ كنند؛ انگار موسيقى «بمرانى» بدون آن انرژى كامل نيست. به زعم من در اين صورت، حتما مى‌توانند مخاطبان و موفقيت‌هاى بيشترى نيز به دست بياورند.