موسیقی ما - سرانجام فستيوال «هفته موسيقى تلفيقى تهران»، با اجرای موسیقی فیلم‌های کریستف رضاعى كه براى اولين بار اجرا مى شد، به كار خود پايان داد.
 
رضاعى براى اين اجرا جمعى از بهترين نوازندگان موسيقى كلاسيك را دور هم جمع كرده بود كه در بين آنها سه نوازنده خانم هم ديده مى شد؛ موضوعى كه اين آهنگساز روى استيج از آن ابراز خوشحالى كرد و در اين باره به موسيقى ما گفت: «در اين فستيوال تمام نوازنده ها مرد بودند و ما تنها گروهى بوديم كه سه نوازنده خانم داشتيم. براى من كه تجربه خوب و جالبى بود. در كل فكر ميكنم اجراى سطح بالايى بود و با فرصت كمى كه براى تمرين داشتيم (٥ يا ٦ جلسه)، كيفيت اجرايى خوبى را شاهد بوديم. تنوع سبك ها در اين اجرا زياد بود و فضاهاى مختلفى ايجاد مى شد كه نياز به تمركز خاصى دارد و فقط نوازنده هاى حرفه اى ميتوانند از عهده آن برآيند.»
 
بردیا کیارس، پریسا پیرزاده، طاها عابدیان از اتريش كه براى اجرای برخی از قطعات به آنسامبل کریستف رضاعی اضافه شده بود، آتنا اشتیاقى، امیر دارابى، مهرداد پاکباز، سایورى شفیعى و آرمین قیطاسى نوازندگانى بودند كه در اين اجرا كريستف را همراهى مى كردند. او درباره اعضاى اين آنسامبل مى گويد: «قلب اين اجرا كوارتت زهى بود و شروع و پايان برنامه هم با تنوع رنگ و صدايى سازها همراه بود. من و  برديا كيارس خيلى سريع اين كوارتت زهى را جمع كرديم و او پيشنهاد داد كه خودش هم در اين كوارتت حضور داشته باشد. علاوه بر اين مى دانست كه طاها عابديان هم كه در اركستر فيلارمونيك و اپراى وين فعاليت مى كند، در اين تاريخ ايران است و از او هم براى حضور در آنسامبل دعوت كرد كه مهره بسيار مهمى در اين اجرا بود. پيشنهاد امير دارابى، اين جوان بااستعداد هم از طرف برديا بود كه همان زمان به طور اتفاقى مشغول ضبط آلبومش در استوديوى من بود. خلاصه اينكه  اين آنسامبل از نسل هاى مختلفى تشكيل شده بود و فكر ميكنم خود نوازنده ها هم از اين اجرا لذت بردند و اميدوارم ادامه دار باشد.»
 
در اين كنسرت قسمت هایی از موسیقی فیلم «سعادت آباد» به کارگردانی مازیار میری، نمایش پیام دهکردی به نام «متولد 1361»، فیلم «نزدیکتر» به کارگردانی مصطفی احمدی، فیلم «نگاه» که در ایران اکران نشد و «در دنیای تو ساعت چند است؟» به کارگردانی صفی یزدانیان اجرا شد. «كوارتت تهران من» بخش ديگرى از اين رپرتواربود كه رضاعى درباره آن مى گويد: «اين كوارتت اشارات ظريفى به ملودى هاى شهرى دارد؛ مثل موسيقى «سلطان قلب ها»، «امشب در سر شورى دارم» يا «لالايى» كه با صداى خانم پرى زنگنه شنيده بوديم و جزو خاطرات كودكى و نوجوانى من است. قرار نبود اين كوارتت جزو رپرتوار باشد چراكه فكر كردم شايد براى اجرا قطعه سختى باشد و به تمرين هاى بيشترى نياز باشد اما با برديا تصميم گرفتيم آن را اجرا كنيم و به جاىش چند قطعه ديگر را حذف كرديم.»
 
اين كنسرت با عنوان «تصورى فراتر از تصوير» روى صحنه رفت و موسيقى فیلم‌های «در دنیای تو ساعت چند است؟» و «خورشیدهای متفاوت» به همراه تصاویر اجرا شد. رضاعى درباره تصوير در موسيقى مى گويد: «من تصوير را دوست دارم اما موسيقى برايم مهمتر است و دوست دارم تصوير خودبخود در ذهن شنونده شكل بگيرد. شايد سينمايى ها با من موافق نباشند اما فيلم در شكل گيرى تصوير در ذهن مخاطب در همان فضا يا پرسوناژ خاص، داراي محدوديت است در صورتيكه افراد مى توانند در موسيقى تخيلشان را فراتر از تصوير به پرواز درآورند و همين موضوع است كه براى من اهميت دارد.»
 
كريستف رضاعى در پايان صحبت هاى خود اعلام مى كند كه پيشنهادهايى براى اجراى دوباره موسيقى فيلم هايش به او شده است و در صورت مناسب بودن شرايط، با تكميل نور و تصوير، بار ديگر اين اجرا را در آذر ماه روى صحنه مى برند.