موسیقی ما - برخی از آلبوم‌ها در نخستین برخورد، مخاطب را تحت تاثیر قرار می‌دهند و به اصطلاح شنونده را می‌گیرند؛ صدای خواننده، ترانه، ملودی یا هر عنصر دیگری، توجه مخاطب را حسابی به خود جلب می‌کند. «افق رویداد» آشكارا در شمار این گونه آلبوم‌ها نیست. موسیقی‌اش از آن جنس‌هایی است كه باید به آن فرصت داد و این هم تنها از عهده مخاطبان خاص موسیقی برمی‌آید. مخاطبانی که شاید بخش بزرگی از آن‌ها با عرصه رسمی موسیقی قهر باشند و آهنگ‌های مورد نظر خود را در جای دیگری جستجو می‌کنند. این‌ها، همان‌هایی‌اند که حتی وقتی از آلبومی راضی هم نباشند، ممکن است حسی در وجودشان ایجاد شود که فرصتی دوباره به آن موسیقی بدهند.

«افق رویداد» یک خوراک شنیداری سخت است و لذتِ زیاد بردن از آن، به سابقه شنیداری، به ویژه در زیر شاخه‌های‌ راک نیاز دارد.

در نجوم پدیده افق رویداد، به فضای اطراف سیاه چاله گفته می‌شود که هر چه به آن وارد شود، بازگشتی ندارد. فضای بی‌بازگشتی که پس از ورود به آن حتی نور هم نمی‌‌تواند فرار کند. افق رویداد مفهومی سیاه و تلخ دارد و این سیاهی در نخستین آلبوم گروه «مون هد» گسترش پیدا کرده است. طراحی، عکس‌های آلبوم، اشعار و نام قطعات، همگی تا حد زیادی سیاه و غم‌بار هستند. با این حال در میان این سیاهی، کورسوی امیدی نیز به چشم می‌خورد آنچنان که در یکی از ترانه‌هایشان شنیده می‌شود: «سبک‌بال، روزی نور خواهم شد». فراموش نکنیم سبکبال شدن و نور شدن هم می‌تواند به نابودی منجر شود ولی این نابودی همراه با رستگاری است.

این مجموعه هفت قطعه دارد، با «مقدمه»ای کوتاه و بی‌کلام آغاز می‌شود که حال و هوای موسیقی الکترونیک و امبینت دارد. دومین ترک با نام «رویای خاکستری» است که شنونده برای نخستین‌بار با سازبندی، صدا و لحن خواننده روبه‌رو می‌شود. قسمت آغازین این قطعه با آرپژی که دارد تا حد زیادی حال و هوای آهنگ‌های «ریدیوهد» به ویژه «go slowly» را به ذهن می‌آورد. شاید بتوان حدس زد كه اعضای این گروه از علاقه‌مندان و مخاطبان جدی ردیوهد هستند. اشعار در تمام قطعه‌ها کوتاه و از نظر فرمی، مینیمال هستند. این ویژگی در قطعه ششم آلبوم، «کام درد» به اوج می‌رسد جایی که تنها با یک جمله روبه رو هستیم: «عجب کامی می‌دهد این درد». کام درد با صدای گنگ و مبهمی آغاز می‌شود که در واقع بخشی از سخنرانی «ملاله یوسف‌زی»، برنده جایزه صلح نوبل، در سازمان ملل است اما عجیب است که در مشخصات آلبوم به این نکته و ترجمه آن هیچ اشاره‌ای نشده است. کام درد در کنار «خاکسپاری دوستان» به «پست راک» نزدیکی زیادی دارند.

برعکس آهنگ‌های جریان اصلی راک و حتی بخش بزرگی از آلترنیتیوها، در این آلبوم به «Groove» اهمیت زیادی داده نشده و این خود دلیلی برای سخت‌تر شدن ارتباط با افق رویداد است. «قدم به قدم» ریتمیک‌ترین آهنگ آلبوم است که کمی به موسیقی «glitch» نزدیکی دارد. در «همین دیروز» که میانه آلبوم قرار گرفته، خبری از فضاسازی‌ها و رنگ‌بندی موجود در دیگر قطعات نیست و به نوعی این آهنگ را می‌توان متعارف‌ترین قطعه آلبوم دانست. البته ترانه، حال و هوای کسی که در سوگ نشسته دارد آن هم در نوروز که روزهای شادمانی است؛ «انگار نه انگار نوروز بود...». پس از این، آهنگ‌های آلبوم از راک به سمت الکترونیک گرایش می‌یابند تا جایی که آخرین قطعه، یعنی «دگردیسی» کاملا از راک دور و به امبینت نزدیک می‌شود.

در مجموع نمی‌توان هیچ سبک مشخصی را به هیچ کدام از هفت قطعه این آلبوم نسبت داد اما گرایش به آلترنیتیو، الکترونیک، پست راک و امبینت به وضوح در آن دیده می‌شود.

افق رویداد آلبوم تکنیک محوری نیست و استفاده از سازها همگی در خدمت حس و حال قطعات است. هیچ سولوی تکنیکی در آن شنیده نمی‌شود و آنچنان خبری از هنرنمایی با گیتار الکتریک نیست. گروه علاقه‌ای ندارد ترانه‌ها را خیلی واضح بیان کند و حتی در قسمت‌هایی فهمیدن کلمات بسیار سخت است. صداها و فضاسازی در این آلبوم اهمیت زیادی دارد تا حدی که بهتر است نخستین بار با هدفون یا سیستم پخش حرفه‌ای به آن گوش داد. هرچند پس از چندین بار شنیده شدن این موضوع حل می‌شود و حتی در کنار افرادِ هم‌سلیقه و با ضبط ماشین هم آنچه باید، شنیده می‌شود.

در مجموع هنر اصلی گروه مون‌هد در «رنگ‌بندی» است و نه تکنیک یا حتی هارمونی، شاید همین دلیل باعث شود تا گروهی از مخاطبان این آلبوم را به «خالی» بودن و حتی گروه را به کم‌توانی در پرداخت متهم کنند.

گروه جوان مون‌هد که ساکن رشت هستند در نخستین آلبومشان بسیار تجربه‌گرا و ریسک‌پذیر ظاهر شده‌اند؛ مشخصه‌ای که در بیشتر آلبوم‌های رسمی ایران بسیار کم دیده می‌شود، همین موضوع هم باعث شده تا با وجود تولیدات بیشتر این روزها، خلاقیت زیادی وجود نداشته باشد. البته با اینکه هیچ چیزی مهم‌تر از آزادی و خلاقیت برای موزیسن‌های یاغی وجود ندارد، گروه‌هایی چون مون‌هد‌ هم می توانند با دادن سر و شکل مشخص‌تری به قطعاتشان، همین تجربه‌های جدید را در فرم و قاعده مشخص‌تری بیان کنند. بیشتر مواقع اگر گروه‌های جوان ماندگار شوند راهشان را در آلبوم‌های دوم و سوم پیدا می‌کنند و باید دید مون‌هد در آلبوم‌های بعدی به چه سمت و سویی حرکت می‌کند.


نوازندگان آلبوم: مسعود دلجو (خواننده و گیتار)، رامین وفایی (گیتار)، میلاد صابر فخر (درامز)، آرش پندی (کیبورد و صداهای الکترونیک)، سینا گل نقره (گیتار باس)، نیما علیزاده (کیورد و صداهای الکترونیک)، علیرضا ملک‌زاده (ترومبون)


 

منتقد	ستاره
آرش افشار (منتقد موسیقی)
خسرو خسروپرویز (روزنامه‌نگار)
حسین سليمی (روزنامه‌نگار
عليرضا سعیدی (روزنامه‌نگار
سميه قاضی‌زاده (روزنامه‌نگار)
سهند آدم‌عارف (روزنامه‌نگار)
امیرحسین ناظم‌زاده (روزنامه‌نگار)
فرزان صوفی (روزنامه‌نگار)