اگر «عشق» و «نبوغ» را با هم در یک موسیقی‌دان در نظر بگیریم، حاصلش می‌شود: «حبیب‌الله بدیعی». او از جمله موسیقی‌دانانی است که هم در نوازندگی و هم در آهنگسازی توانسته است، اتفاقاتی مهم را در موسیقی ایران رقم بزند، به خصوص آنکه ایشان در زمینه‌ی موسیقی کلاسیک و موسیقی ایرانی هر دو تبحر داشتند.  صلابتِ نوازندگی او در سازِ ویولون برای همه مثل‌زدنی است؛ استاد بدیعی بسیار تمیز می‌نواخت و آرشه‌کشی‌ها و آرشه‌پرانی‌هایش هم‌چنان بدیع و جزو خصوصیاتِ نوازندگی‌اش به حساب می‌آید. در بررسی بخشِ نوازندگی استاد «بدیعی» هم می‌توان شکوفایی تکنیک را مشاهده کرد و هم نوعی شیرینی که این امکان را به مخاطب می‌دهد تا به آسانی با آن ارتباط برقرار کند. او با صلابت ساز می‌زدند و در عین حال بسیار مطمئن و مجموعِ اینها سبب شده است تا نوازندگی ایشان مختصِ خودشان باشد؛ شکلِ‌ جمله‌بندی‌ها و تکنیکی که ایشان به کار می‌برند تنها از آنِ خودشان است و در کسِ دیگری نمی‌توان سراغ گرفت. او نیز مانند تعدادی از نوازندگانِ هم‌نسلِ خویش، سازشان دارای امضاست؛ اتفاقی که کمتر شاهدِ آن هستیم.

 نسلِ ما به خاطرِ درگذشتِ زودهنگامِ این استادِ موسیقی، اگرچه این فرصت را نیافت تا سازِ ایشان را ببیند؛ اما شنید و از همین روی نسل‌های بعد از ایشان نیز به قدرت و نبوغِ موسیقایی ایشان صحه می‌گذارند. قدرتِ او را نباید تنها در نوازندگی دانست؛ ایشان خالقِ ملودی‌های زیبا و ماندگاری هستند که به گواهِ‌ تاریخ و بعد از سال‌های دور از زمانِ ساخت‌شان، جاودانه شده‌اند. بسیاری از آهنگسازانِ قدیمی، نوازندگان متبحری نبوده‌اند؛ اما نوعی نبوغ و تبحر در ایشان وجود دارد که مختصِ خودِ ایشان است و در کمتر کسی می‌توان سراغ یافت.

من دامادِ ایشان هستم و به همین خاطر، این فرصت را داشته‌ام که علاوه بر آثاری که از ایشان منتشر شده است، بخشی از آثارِ منتشرنشده‌شان را نیز بشنوم و بیش از پیش به این مساله پی ببرم که این آثار هرگز تکرار نمی‌شوند. همسرِ ایشان؛ در خاطراتشان از استاد تعریف می‌‌کنند که برای اینکه صدای سازش، دیگران را اذیت نکند از شب تا صبح خود را در اتاقِ کوچکی حبس می‌کرده و روبه‌روی آینه ساز می‌زده تا استایلِ نوازندگی‌اش را حفظ و اصلاح کند. این در حالی است که او همچنان در آن دوران به عنوانِ یک نوازنده‌ی برجسته فعالیت می‌‌کرده است. من وقتی این خاطرات را از ایشان می‌شنوم، همیشه آرزو می‌کنم که ای کاش ما نیز زمانی که به آن سن و سال می‌رسیم، این پویایی را حفظ کنیم. استعداد به تنهایی نمی‌تواند تاثیرگذاری‌ای چون آنچه «بدیعی» به وجود آورد؛ شکل دهد و تمرین و استمرارِ فعالیت‌های موسیقایی نیز در این زمینه موثر است.

همچنان مجموعه‌ای از آثارِ ایشان منتشر نشده است که تعدادی از آنان چند سالِ قبل به انتشاراتِ «آوای باربد»‌ سپرده شد و حالا یک آلبوم از آن منتشر شده است و در نظر داریم تا تعدادی دیگر را نیز به انتشار درآوریم. امیدوارم همواره نامِ ایشان جاویدان و یادش گرامی باشد.