موسیقی ما - آنچه که «مانو کچه» در تالار وحدت اجرا کرد، با چیزهایی که افراد در این سال‌ها از او شنیده بودند، مغایرت داشت؛ چراکه در این مدت، او بیشتر در عالم موسیقی جَز فعالیت داشته ولی در این اجرا، پروژه متفاوتی را که به تازگی با دو هم‌گروهی خود یعنی ژروم ریگارد (نوازنده گیتارباس) و پاتریک منوگویین (نوازنده گیتار الکتریک) آغاز کرده، روی صحنه برد. گروه سه‌نفره‌ای که قطعات هنوز برای خودشان هم تازگی دارد و اصلاً اولین‌بار بود که با پاتریک روی استیج می‌رفت. به همین دلیل مشخص بود که بخش الکترونیک کار، برای کامل شدن هنوز به زمان بیشتری نیاز دارد.
 
امسال در جدول جشنواره موسیقی فجر، دو سه نام بزرگ به چشم می‌خورد که اجراهایشان به اندازه اسم‌شان -یا حداقل آنچه که همه انتظار داشتند- نبود. مثل «ارکان اوگور» که به دلیل اطلاع‌رسانی نامناسب خود متولیان جشنواره، مردم نمی‌دانستند قرار است چه چیزی ببینند. اگر می‌گفتند که می‌خواهد این شکل از موسیقی -که البته به‌شخصه خیلی از آن لذت بردم- را اجرا کند، شاید افراد دیگری که مناسب حضور در آن سالن بودند، برای دیدن اجرا می‌آمدند؛ چراکه 90 درصد جماعتی که برای دیدن آن برنامه آمده بودند، انتظار گیتارنوازی از او داشتند.
 
در اجرای «مانو کچه» هم همین‌طور بود و خیلی‌ها با توجه به سابقه ذهنی خود، انتظار شنیدن یک موسیقی پیچیده و خاص جَز را داشتند؛ اما با یک موسیقی گرووی (ریتمیک) روبه‌رو شدند. البته نباید فراموش کرد که آنچه «کچه» روی صحنه برد، قطعاتی با آهنگسازی خودش بود ولی ما همیشه او را کنار افراد بزرگی چون استینگ و پیتر گبریل دیده‌ایم که او در آن‌جا آهنگساز نیست و صرفاً نوازنده است. مثل این می‌ماند که مردم از منِ نوعی که صرفاً نوازنده یک گروه هستم، انتظار داشته باشند در پروژه شخصی خودم هم چیزی شبیه به آن گروه را اجرا کنم؛ خب طبیعتاً این اتفاق نمی‌افتد! به نظرم اگر زمام‌داران جشنواره یک‌مقدار اطلاع‌رسانی دقیق‌تر و هماهنگی بیشتری با آرتیست‌های مدعو داشته باشند و دقیقاً بدانند چه نوع موسیقی قرار است اجرا شود، تمام این مشکلات حل می‌شود.
 
البته نباید فراموش کرد که حضور این افراد در جشنواره موسیقی فجر، باعث بالا رفتن اعتبار جشنواره می‌شود؛ هرچند که از نظر من، اصل موضوع، آن میزان تأثیری است که مخاطب ایرانی از آنها می‌گیرد؛ تأثیراتی که باعث ایجاد موج‌های جدید و بازتاب آن در موسیقی خودمان می‌شود. مانو کچه هم اجرای متفاوتی را با خود آورده بود که همان هم برای شخص من بسیار آموزنده بود.