موسیقی ما - «حمید هیراد» شامگاه دوشنبه بیست و ششم اسفند مهمان برنامه «بهار جان» شبکه تهران بود. برنامهای که ویژه استقبال از سال جدید هر شب روی آنتن میرود و امشب در اتفاقی جالب «محمد علیزاده» اجرای آن را بر عهده داشت. حمید هیراد پس از اعلام رسمی بیماریاش برای اولینبار در این برنامه جزئیات بیشتری راجع به آن مطرح کرد. او اعلام کرد که حدود سه سال است که با بیماری سرطان مبارزه میکند و آهنگ «شوخیه مگه» که یکی از معروفترین کارهایش محسوب میشود را روی تخت بیمارستان ساخته است.
حمید هیراد در ابتدا گفت:«شهریور سال 96 پس از پخش آهنگ «دلارام»، یک سری ضایعه در لنف من شکل گرفت. آهنگ «شوخیه مگه» از تختی شروع شد که روی آن بستری بودم. آرزوی هر خوانندهای این است که آهنگی که میسازد مردم با آن خاطره بسازند. این اتفاق برای من رخ داد و در لحظهای که میدیدم دابمسشهایشان را برایم ارسال میکنند اشک میریختم. خیلی زیبا بود و در آن واحد خبری به من داده شد که گفتند حداکثر یک ماه دیگر زنده هستی. اصلاً به فکر این نبودم که چرا یک ماه دیگر زنده هستم. هیچ وقت هم نشده است که به خدا بگویم چرا من اینطور شدهام. دانشمندی میگفت:«زمانی که همه چیز خوب میشود چرا نمیگوییم که همه چیز خوب است و خدایا از تو ممنون هستیم و چرا وقتی اتفاق بد رخ میدهد میگوییم خدایا چرا من؟». قطعاً چیزهایی را باید در طول ده دوازده سال یاد میگرفتم اما این اتفاق باعث شد که در پنج شش ماه متوجه این باشم که دنیا فانی است.»
او در پاسخ به سوال محمد علیزاده مبنی بر اینکه چرا در همان مقطع اعلام نکردی که چنین مشکلی داری گفت:«ذات و قلب من طوری است که دوست ندارم خبر بدی را به کسی بگویم.»
هیراد سپس اعلام کرد:«از زمانی که آن خبر را به من دادند، شیمی درمانی را شروع کردم تا به آن اتفاق رسیدیم. دو ساعت قبل از آن اتفاق حال من به هم خورد و از آنجایی که هیچکس نمیدانست چه مشکلی دارم، اصلاً نمیخواستم قلب مردم را مکدر کنم و بگویم چه مشکلی دارم. دکتر به من گفت که قسمت اوج آهنگها را نمیتوانی بخوانی چون باعث سکته مغزی میشود. در یک آهنگ این قضیه اتفاق افتاد و بخشی از آن کار که قسمت اوج داشت را به شکلی اجرا کردیم که برای اولین و آخرینبار در کنسرتهای من بود. در بیمارستان شریعتی پزشکان زیادی هستند که سه سال است شب و روزشان را برای من میگذارند و از همه آنها قدردانی میکنم.»
حمید هیراد در ابتدا گفت:«شهریور سال 96 پس از پخش آهنگ «دلارام»، یک سری ضایعه در لنف من شکل گرفت. آهنگ «شوخیه مگه» از تختی شروع شد که روی آن بستری بودم. آرزوی هر خوانندهای این است که آهنگی که میسازد مردم با آن خاطره بسازند. این اتفاق برای من رخ داد و در لحظهای که میدیدم دابمسشهایشان را برایم ارسال میکنند اشک میریختم. خیلی زیبا بود و در آن واحد خبری به من داده شد که گفتند حداکثر یک ماه دیگر زنده هستی. اصلاً به فکر این نبودم که چرا یک ماه دیگر زنده هستم. هیچ وقت هم نشده است که به خدا بگویم چرا من اینطور شدهام. دانشمندی میگفت:«زمانی که همه چیز خوب میشود چرا نمیگوییم که همه چیز خوب است و خدایا از تو ممنون هستیم و چرا وقتی اتفاق بد رخ میدهد میگوییم خدایا چرا من؟». قطعاً چیزهایی را باید در طول ده دوازده سال یاد میگرفتم اما این اتفاق باعث شد که در پنج شش ماه متوجه این باشم که دنیا فانی است.»
او در پاسخ به سوال محمد علیزاده مبنی بر اینکه چرا در همان مقطع اعلام نکردی که چنین مشکلی داری گفت:«ذات و قلب من طوری است که دوست ندارم خبر بدی را به کسی بگویم.»
هیراد سپس اعلام کرد:«از زمانی که آن خبر را به من دادند، شیمی درمانی را شروع کردم تا به آن اتفاق رسیدیم. دو ساعت قبل از آن اتفاق حال من به هم خورد و از آنجایی که هیچکس نمیدانست چه مشکلی دارم، اصلاً نمیخواستم قلب مردم را مکدر کنم و بگویم چه مشکلی دارم. دکتر به من گفت که قسمت اوج آهنگها را نمیتوانی بخوانی چون باعث سکته مغزی میشود. در یک آهنگ این قضیه اتفاق افتاد و بخشی از آن کار که قسمت اوج داشت را به شکلی اجرا کردیم که برای اولین و آخرینبار در کنسرتهای من بود. در بیمارستان شریعتی پزشکان زیادی هستند که سه سال است شب و روزشان را برای من میگذارند و از همه آنها قدردانی میکنم.»
افزودن یک دیدگاه جدید