پاییز که می شود خاطره ها دوره ام می کنند، حسرت ها یک به یک از شاخه های دلم آویزان می شوند و دانه دانه دلتنگی بر زمین دلم می نشیند از هستن هایی که نیست می شوند و بودن هایی که نیستند. تو امروز 57 ساله می شوی و "هنوز پاییز است"! تو 17 ساله می شدی و داشت پاییز می شد که نامیمونی و شومی بر این دیار سایه افکند، بمب های بدشگونی جنگی بی انجام جای "باران" بر سر ساکنان شهرهای این دیار کهن باریدن گرفت، بارید و بارید تا روزی که بالاخره از تو، زندگی امنت و خانواده عزیزت هم قربانی گرفت. تو اما با تمام اندوهت هرگز نقش قربانی این جنگ شدن را به چهره نگرفتی، دلت غم اندود بود، سینه­ات مالامال درد بود و غم در تو ماند و درد در جانت لانه کرد، اما تو را یارای ماندن و ایستادن در این داغ نبود. جنگ یک روز پاییزی آمد و زندگی­های زیادی را تمام کرد و با خود برد، جنگ اما هرگز از ما و از تو نرفت. همه­ی تو را با خود بُرد اما تو ماندی. تو فرزند جنگ نشدی، تو فرزند صلح بودن را انتخاب کردی. هر چند هنوز پاییز است برای تو که 57 سال است زندگی را در یک باغ پاییزی زیست می­کنی؛ مفتون، محزون اما سرشار. پاییز برای تو حدیث کوچ است از غربت به تنهایی، از غم به شور، از خود به خود. تو، تمام این سال‌ها با قطب نمای هنرت مهاجر سرزمین‌های دور و درونت بودی.

بگذریم که سال هاست جنگل دنیا در سکوتی گوش­خراش به خواب رفته و هنوز هم طنین زوزه درندگی جنگ به گوش می رسد و در "لایه های تاریکی"، تو تمام این پاییزها را بی وقفه نواختی، حالا آذر است و "شهر خاموش" شده از پس آبان و "طرقه" ای که دیدیم به سوی خورشید پرید، از یاد بُرد و سوخت و تو باز هم نواختی که هر یک از ما بداند و با خود تکرار کند "تنها نخواهم ماند"!

پاییز همیشه سمفونی رنگ ها و برگ های رو به زوال است اما برای تو "سرودی برای باران" می شود که خروش جانت بداهه­ترین نوازش است بر پیکر ساز، جان ناآرامی داری که رستاخیزی جز در کالبد هنر نداری و سازی که سازش نکرد جز در مدار مدارا با هنر.

در تمام این سال ها تو گذر می کردی و ما شاهدت بودیم، سال هایی که هم نوازی شایسته بودی، دورانی که نواسازی چیره دست و روزهایی که همنشینی آشوبگر و خالقی بی­مانند در صحنه های جهانی شدی و همه اینها که تویی ما را به "شوق" می آورد از بودنت، این گونه بودنت که نوا را از ریشه های وجودت به صدا می آوری، حزنی که از شیدایی جانت زبانه می کشد، سروری که از غنای دلت جوانه می زند. تو یک راز پاییزی داری، غربت اصیلی داری که از سازت سرایت می کند به اعماق وجودمان. داد خزان اما از تو به گوش نمی رسد، کم حرفی ات را مجال هنرنمایی­ نجیب و شریفی کرده ای. تو زاده­ی پاییزی اما در تمام این سال ها ارکستری از فصل ها را زندگی کردی، بی سکون و در جریان؛ جاری در فرهنگی که از آن برآمدی و هر بار جایی ایستاده بودی که آن را به گردش در آوری تا به زبان هنرت سخن بگویی با جهانی که گفت و گو را از یاد برده است و رنگ تفرعن، خشونت و تبعیض دارد کلامش. کلام ساز تو اما "در آیینه آسمان" جهانیان فقط یک رنگ دارد، همانا موسیقی که تو از آن برخاستی رنگ ها را یگانه به تصویر می کشد.

سال هاست در این مسیر پاییزی تو همراه بوده ای با بی تکرارترین مردمانی که با تو در خانه و تا خانه خواندند و هر یک همسفر خویش شدند در عبور از فصل های تکراری، اما تو هستی تا هست­های­مان را آواز کنی برای "سامان سایه ها"ی این دیار که سرگردان و پریشان نباشند. ساز تو خود خوشبختی است وقتی این همه خروش، فریاد، سکوت، سرور و حسرت را یک جا از تو بیرون می کشد. هنر تو عین گنج است که در تمام این سال ها که از رنج وجودت آن را صبورانه استخراج کردی. تو برای این روزهای موسیقی و تمام دوران هنر، نفیس و ارزنده ای حتی اگر نخواهی باشی، حتی اگر نام­­آوری برایت ارزش نباشد تو نامدار موسیقی این سرزمینی، تو کیهانی می نوازی، تو کیهان کلهری و بی هیچ کلام دیگری زادروز پاییزی­ات و هنر جادویی­ات را شادمانه فرخنده می دانم و به زبان مادری ات به تو می گویم:
«تو قِسه نِه یری! تو لِه خومانی، تو کیهان گِشتِمانی، کیهانِ کردستانو ایرانو جهانی، تو سازت، سازِ خود «کیهانه». » همیشه دلت و پنجه و سرت خوش.