موهات سفيد شد مثل برف پشت شيشه
مي‌خوام كه برگردم به روزای گذشته
اما نمی‌شه... اما نمی‌شه

لبخند تو تصوير من از زندگيمه
دلتنگيای تو ته ديونگيمه
كاش تا ته دنيا رو زانوهات بخوابم
من خسته‌م از ديدارهای نصفه‌نيمه

يك لحظه از آغوش تو جايی نمی‌رم
چيزی نمی‌خوام وقتی دستاتو بگيرم
من واسه تو زنده‌م وگرنه می‌شد هرروز
از غصه‌ی خطّای پيشونيت بميرم

پشتت كه خم ميشه جهانم تار ميشه
هفت آسمون روی سرم آوار ميشه
موسيقی لالاييای تو نباشه
شب از صدای گريه‌هام بيدار ميشه

از دور دلتنگيمو تو رويا بغل كن
تا من تو آغوشت بخوابم تا هميشه
می‌خوام سكوت محض دنيا رو بگيره
وقتی
موسيقی آروم قلبت پخش ميشه