طفل زمان فشرد چو پروانه‌ام به مشت/ جُرم دمی که بر سر گل‌ها نشسته‌ایم

وقتی هم‌کاری خود را در وزارتِ فرهنگ و هنر شروع کردم، «سیاوش نورپور» نوازندگی تار می‌کرد. ما خیلی زود با هم دوست و رفیق شدیم و سال‌های زیادی شبانه‌روز در کنار هم بودیم، آن‌قدر که انگار این مردِ بزرگ، عضوی از خانواده‌ی ما بود و فرزندانم «عمو سیا» صدای‌ش می‌کردند. 

سیاوش بسیار دهن‌گرم و خوش تعریف بود و با حالی چنان‌، که به او لقبِ «سیاعشقی» دادم و از آن پس، همه دوستان به این نام صدای‌ش می‌کردند. او ذوق آهنگ‌سازی داشت و تار را شیرین می‌نواخت و یکی از اولین هم‌کارانِ گروه «تنبور شمس»بود که «گل‌نظر عزیزی» نوازنده چیره دست تنبور را هم او به من معرفی کرد. آهنگ «مردان خدا»حاصل پیشنهاد تم شروع آهنگ از ایشان بود که تبدیل به آوردی مشترک شد وهمچین آهنگ «یارب» که بر اساس تم خانقاه بود با تدوین و پیشنهاد ایشان اجرا شد که پسر عموی هنرمند و نامدارم «شهرام ناظری»هر دوی این آثار را برای اولین بار در آلبوم «صدای سخن عشق» اجرا کرده‌اند.
 
بعد از اینکه ما به تهران آمدیم، «سیاوش» به شکلِ مستقل به فعالیت هنری خویش ادامه داد و علاوه بر موسیقی سنتی، در موسیقی کردی که به آن مسلط و صاحب‌نظر بود، آثار ماندگاری چون «دنگ‌دل» با صدای زنده یاد «حشمت‌اله لرنژاد»و «حسین البرزی»را خلق کرد.

رفتن این یارِ قدیمی بسیار اندوه‌باراست. ضمن تسلیت به جامعه‌ی هنری کرمانشاه و هم‌دردی با خانواده‌ی محترم‌شان، برای بازماندگان از درگاه خداوند آرزوی شکیبایی و طول عمر می‌نمایم.

یادش گرامی است.