اشک بر چهره پر گرد و غباری که مراست
بذر در خاک پریشان شده را می‌ماند

در دهان نگه تلخ من و تقدیرم
خنده‌ات قند فراوان شده را می‌ماند

گر به اعماق وجودم به گذر سر بزنی
رنج من گنج دوچندان شده را می ماند

لذت خاطره بوسه تو بر سر من
در سرم ترکش پنهان شده را می‌ماند

آنچه در آینه چشم تو دیدم از خود
صیقل روح نمایان شده را می‌ماند

لحن باران زده قونیه افکارم
گریه شمس پریشان شده را می‌ماند