از غم دل ناله‌ها دارم
نباشد دردم را دوایی
کجایی ای ساقی کجایی

جامی که مرا دیوانه کند
با هستی خود بیگانه کند

اثر نکند ناله‌ی زارم
تا کی از بَر من جدایی
دور از دیده‌ی من چرایی

ای مستی جان از باده‌ی تو
جامی که منم دل داده‌ی تو

خسته دلی دارم ز فتنه گردون که در سبویم جای مِی خون می‌ریزد
عاشقم و سوزد شراره غم جانم اگر برارم آه از دل آتش خیزد

آمد ... جان به لبم وز دل جدا نشود تاب و تبم
گریان چو شمع سحر روز و شبم از تنهایی

بازآ در محفل من
کز آتش غم سوزد دلم من
ای راحت جان تا کی ز غمت بنالد دل من
نباشد از جهان به غیر اشک حاصل من