کنسرت موسیقی یا ملغمه ای از رقاصی نورها و دودها؟

برج میلاد تهران، 18 دی ماه میزبان اجرای کنسرت گروه موسیقی «تکسیم تریو» از استانبول بود. یکی از جهانی ترین گروه های موسیقی کشور ترکیه که در سال 2007 فعالیت خود را آغاز کردند. این گروه سه نفره یکی از محبوبترین گروه های موسیقی جهان هستند و برگزاری کنسرت این گروه در ایران، خبر خوشحال کننده ای بود.
چند سالی می شود که موزیسین های خارجی برای اجرای کنسرت به ایران می آیند که با اقبال خوبی هم روبرو شده، اما آیا بعضی از برگزارکنندگان این اجراها همان قدر که به دنبال سود مالی هستند، به فکر اجرایی در شان و منزلت موسیقی هم هستند؟ اجرای گروه تکسیم تریو در برج میلاد، در بهت تماشاگرانی که برای دیدن و شنیدن موسیقی ناب این گروه آمده بودند، ملغمه ای بود از رقاصی نورها و دودها و تشویق های بی وقت و بی جای تماشاگرانی که شاید به درستی نمی دانستند کجا هستند و برای چه کاری آنجا جمع شده اند. سالهاست مردم برای تماشای کنسرت مورد علاقه شان به سالن همایشهای برج میلاد می روند مکانی که شاید به دلیل استاندارد نبودن آکوستیک و سیستم صوتی به درد تنها کاری که نمی خورد، اجرای کنسرت موسیقی جدی در آن باشد. اگر تجربه دیدن و لذت بردن از اجراهای موسیقی در بالکن تالار باشکوه وحدت و یا تالار بزرگ وزارت کشور را دارید، نشستن در بالکن سالن همایشهای برج میلاد یک فاجعه به تمام معنا است. معماری عجیب بالکن با قوسی که در دو طرف دارد به هیچ طریقی به شما اجازه نمی دهد که روی سن را ببینید مگر اینکه از میان نرده های فلزی سرتان را به پایین خم کنید تا شاید قسمتی از سن را ببینید، آن هم اگر رقص انواع و اقسام نورهای کور کننده روی سن، که به طرز عجیبی بالکن را نشانه رفته اند، اجازه دهند. دو مانیتور بزرگ در دو طرف سالن به شما تصویر روی سن را میدهند، اما شما باید طوری روی صندلی بنشینید که بتوانید از میان نرده ها مانیتور را ببینید. خلاصه اینکه خریدن بلیط از بالکن بزرگترین اشتباهی است که میتوانید بکنید چون در آن نقطه به همراه عده ی دیگری تماشاگر بینوا کاملا احساس می کنید که نادیده گرفته شده اید و وقت و هزینه تان بر باد رفته. گروه تکسیم تریو با نوای سحرانگیزشان در حالی روی سن برج میلاد اجرا می کردند، که حلقه های نور رقص کنان دورشان می چرخیدند و تا مچ پا در بخار و دود غلیظ بودند و با خودت فکر می کردی که آیا عزیزان برگزارکننده، برداشت درستی از موسیقی این گروه داشته اند که مانند کنسرتهای پاپ، برگزار کرده اند؟ هر بار که چشمانت را روی رقاصی نورها می بستی که شاید در آوای غریب کلارینت حسنو شان اِندریجی غرق شوی، یکهو با صدای عجیب و ناهنجار دستگاه بخارساز روی سن و گوشه سالن از خجالت آب میشدی که آخر مگر میشود! تا صدای بخارساز قطع می شد و یکی از اعضای گروه می آمد اوج هنرش در تکنوازی را نشان بدهد، جمعیتی از تماشاگران که تعدادشان کم هم نبود شروع میکردند به کف و سوت زدن و دسته جمعی گند میزدند به حال نوازندگان و باقی تماشاگران آن هم در سالنی با این کیفیت آکوستیک که صدا در آن می پیچد! جمعیتی که بعضی هاشان ترکی استانبولی هم بلد بودند و با صدای بلند می خواستند با هنرمندان روی سن خوش و بش کنند انگار اجرای خصوصی آمده بودند. کنسرت رفتن فرهنگ می خواهد، اگر می خواهید به موسیقی خوب گوش دهید، باید آدابش را هم رعایت کنید که با یک جستجوی ساده در اینترنت می توانید آدابش را یاد بگیرید. کنسرت برگزارکردن هم آدابی دارد باید قدر موسیقی را بدانید و عیار هنرمند را بشناسید و مطابق با آن اقدام کنید. چقدر خوب بود اگر برگزار کنندگان این کنسرت به کیفیت هم فکر می کردند، به اینکه گروه تکسیم تریو یک گروه در سطح جهانی است، بهتر این بود در تالاری که در شأن این گروه و موسیقی شان بود اجرا می کردند. در مکانی که آداب کنسرت در آن رعایت می شد. در جایی که تماشاگر نوای موسیقی را با کیفیت خوب می شنید و از آن لذت می برد. هنوز بعد از مدتها لذت شیرین تماشای کنسرت کیهان کلهر و اردال ارزنجان، رامبرانت تریو، کیوان ساکت، عاليم قاسم اف، کوئینتت تهران و کنسرت های دیگری که در مکان درست اجرا شده بودند، با من است. کاش اجرای گروه تکسیم تریو هم یکی از آنها می شد.