موسیقی ما - سما بابایی: شکوهِ آوازخوانِ بزرگ، در‌ هنرش است، در آوازش، در آنچه خوانده و بیشتر در آنچه نخوانده. شکوه‌ش در قطعاتی است که آهنگ‌سازی کرده، در شعرهایی که سروده. روزگاری نیویورک تایمز برایش نوشت: «پرنده‌ی آوازخوانِ فارسی» و چند وقت بعدش، دولتِ فرانسه شوالیه‌‌اش کرد؛ او اما می‌گوید همین «شهرام ناظری بودن» برایش کافی است که برای هر آدمی کفایت می‌کند این نام. اما همان‌قدر که موسیقی این سرزمین، وام‌دارِ اوست، ادبیات نیز از حضورش بهره‌‌ها برده است. از حافظ و خیام گرفته تا ابوسعید ابوالخیر و مولانا و سایه و نظامی و رابعه و البته کدکنی و اخوان و سهراب. مولانا و فردوسی را هم او بود که برای اولین بار وارد موسیقی ایران کرد و آثارشان را خواند.

«ناظری» رمزِ ماندگاری را می‌داند و به همین خاطر است که تا این اندازه گزیده کار است (آن‌قدر که کار با او برای هر آهنگ‌سازی دشوار است و روند تولید آلبومی با صدای او بیش از هر خواننده‌ی دیگرزمان می‌خواهد) آن‌روز که «داریوش صفوت» درباره‌اش گفت که در صدای او لنگرها، دندانه‌ها و آکسان‌های خاصی وجود دارد که به آن حسِ حماسی بخشیده است، او خوب قدرِ این جمله و آن صدا را دانست و برای همین از «شاهنامه» خواند، از شاعری که او را هویت و حیثیت ملی ایرانیان می‌دانند. او اما فرزندِ زمانه‌ی خودش هم هست؛ برای همین است که باز از همین لحن بهره می‌گیرد برای خواندن از شاعری معاصر چون «سیاوش کسرایی» و اثرِ جاودانه‌اش چون «آرش کمانگیر». این اثرِ ارکسترال در «کنسرت هاوس» شهر وین توسط ارکستر مجلسی اتریش ضبط شده است. «آرش کمانگیر» متشکل از هفت قطعه به نام‌های «شب»، «قصه»، «امید»، «آهنگ دگر»، «بدرود»، «آرش» و «سوگ» است.