اونکه رو پیرهن گل
عطرغزلهارونوشت
تو نگاه آدما
قصه دلهارونوشت
اونکه اسم اعضمش
شب و چراغون میکنه
بغض ابر و میشکونه
نم نم بارون میکنه

آدما نگاه به آسمون کنن رها میشن
از زمین دل میکنن مثل پرندها میشن

آدما وقت خوشی
قبلشونو گم میکنن
توبهشت زندگی
هوای گندم میکنن
فصل پاکیزه شدن
فرصت زیبا شدنه
واسه ما گم شده ها
لحظه پیدا شدنه
واسه جبران گذشته
این یه راه تازست
قطره ها جانمونین
فرصت دریا شدنه