چشمها دوخته به ترک های سقف
خواب منو نمیبره تا وقتی ذهن مریض و وراجم هست
سقف سقف نم کشیده مثل زندگی من
سره بعدی رو با ته قبلی آتیش میزنم
دوباره آینه از من شاکیه
عمریو که باختی برنمیگرده
دوباره لم میدم رو برگای کاجا
میشینه رو تنم نور از لای شاخه ها
باد ولگرد سنفنویشو مینوازه
این زندگی داره مارو میبره کجا
هنوزم آینه از من شاکیه
عمریو که باختی برنمیکرده
دود همه جا پیچیده بود
جلو چشای من همه چیز داشت میسوخت
خون آلوده دستای من
تو افتادی جلو من این عقب جا موندم
دوباره آینه از من شاکیه
عمریو که باختی برنمیکرده