کوه به کوه آمده ام از پشت آن کوه بلند
دشت به دشت در پی تو خسته از این راه بلند
من در این دشت غریب تنها تویی تو آشنا
دستم بگیر با خود ببر تا پیش آن ماه بلند
روز وداع تو غمین بود و غریب و بی صدا
رفتی از این دشت و نرفت یاد تو از خاطر من
بوی نفسهای تو در جان و دلم پیچیده است
به هر کران کنم نظر یاد تو در خاطر من
ای مونس درد آشنا بی تو پگونه سر کنم
این روزگار و عمر را آخر چگونه سر کنم
بی تو دگر معنا ندارد این روزگار بی کسی
می جویمت می بویمت ای که مرا هم نفسی
دست مرا دستت بگیر در آن دیار آشنا
این خسته را با خود ببر تا عالم افسانه ها
ای آشنا ای آشنا بی من مرو من را ببر
نتوانم اینجا سرکنم از این قفس من را ببر
آه از قفس آه از قفس در سینه تنگ آمد نفس
با تو تو ای همراه من پرواز را دارم هوس
دستم بگیر بال و پرم تا در کنارت پر کشم
با بال پرواز دلم بر آسمانها سر کشم
ای ناجی من از خطر با خود ببر من را سفر
پوسیدم از این ماندگی این خسته را شو همسفر
در این ره پر پیچ و خم من را به آن مأوا رسان
من آرزومند وصال من را ببر از این جهان