چشم بر هم مى نهم هستى دو سو دارد
نيمى از آن در من است و نيم از آن بر من
نيمه ى در من، بهارانى پر از باغ است و آفاقى پر از باران
نيمه ى بر من، زبان چاك چاك خاك و چشمان كوير كور تبداران
چشم بر هم مى نهم، هستى چراغانى ست
روشن اندر روشن و آفاق در اشراق
مى گشايم چشم، مى بينم چه زهرآگين و ظلمانى ست
آن كه اين دشواره پاسخ گويد آيا كيست ؟
در كدامين سوى بايد زيست ؟
در ظلام ظالم بر من
يا در آفاق پر اشراق، روشن در من ؟