چرا با من چنین کردی       فقط دلداده ات بودم    
نهان در می­سرای دل        اسیر باده ات بودم
مگر از من جفا دیدی        چه بد سال و چه بد فالی   
که من در عشق تو سوزم    ز سوز آن تو می­نالی
شده زخمی دل و جانم        ز تیر غمزه از سویت   
به زهر عشوه آلوده          کمانش پیچ ابرویت
به هر گامی به سوی تو     ز بدعهدی این دوران   
مضاعف گردد این دوری     بُوَد این راه بی­پایان
روم از دشت و هامون­ها      به کوهستان تک و تنها   
کنم شِکوه به گوش باد        که اشک آرَد ز دریاها
بگویم دردِدل­هایم             به سنگ خاره و خارا   
ز گریه بشکفد زخمان       بر این اندام خاک­آرا
روم بر قلّه­ای بالا            بخوانم مرثیه مجنون   
زمان مرگ خورشیدی      که غلتد پیکرش در خون
کنم شیون زنم فریاد         سپارم تن به دست باد   
که دست خاک بسپارد      چنین شاید شوم آزاد