من، از تو ابر بی نوا به گریه مبتلا ترم
از ین نسیم در بدر که می رود، رها ترم

کجا به شکوه می روی که قطره قطره گم شوی...؟
غریبگی نکن بیا که با تو آشنا ترم

«ببين که هر چه داشتم به پای دل گذاشتم
تو گریه می کنی ولی من از تو بی صدا ترم

نفس کشیدم‌ و غمت به آتشم کشید و رفت
کجا به شکوه رو‌کنم که از تو‌ با وفا ترم»

کجا به گریه می رسم که بغض کهنه بشکند
که مثل شیشه نازکم که مثل ابرها ترم

نفس کشیدم و گذشت و رفت و باورم نکرد
من از تو ابر بی نوا به گریه مبتلا ترم

«ببين که هر چه داشتم به پای دل گذاشتم
تو گریه می کنی ولی من از تو بی صدا ترم

نفس کشیدم‌ و غمت به آتشم کشید و رفت
کجا به شکوه رو‌کنم که از تو‌ با وفا ترم»