راه میرم شبا توی خواب
وای چه دنیای شادیه
میبینمت تو خواب بی اجازه
این یه جور آزادیه
ده رو تنگ بیست زدی
بیست رو تنگ سی
تازه توی سی می‌فهمی
خیلی بی کسی
سی، چهل، چهل به پنجاه
بعد مرخصی
بدون هیچ دلیل مشخصی
راه می‌ری بدون هیچ مسیری
تو توهمات زندگیت اسیری
چشم باز می‌کنی میبینی پیری
با گذشته درگیری
آدما رو اشتباهی جای اون می‌گیری
روزی صد دفعه میون رؤیاهات میمیری
فکر میکنی که زندگیت همه اش یه خوابه
رؤیاهات حباب روی آبه
روی آبه قصر رؤیاهایی رو که ساختی
وقتی داشتی بازی رو شروع می‌کردی باختی
حالا تو دقیقه ی نود که خیلی دیره
جای گل زدن نشستی روی نیمکت ذخیره