تَن بيابان ديده ام
دِه بى سبزينه ايست
كه بهارش تَن تو بود
نرود از ياد دلم
كه سكوت سنگيم
به صدايت پر گشود
شب ساكتم ، تو كه ترانه اى ، به لبم برگرد
دل عاشقم
با غم لبريز و قفسش سر كرد
تويى در يادم
كه بي چشمانت
به نگاهم پنجره نيست
تويى در يادم
پُر از فريادم
به گلويم حنجره نيست
هر دَه انگشت تورا با نگاهم
صدها فواره ى نور مى شمارم
من غير از خاطره ات آسمانى
بر بام حافظه ام ندارم
بجز باران به صحراهايم چه شبيهت معجزه بود
بجز لب هايت
به ديدن هايم
چه حقيقت بود و سرود
تويى در يادم
كه بى چشمانت
به نگاهم پنجره نيست
تويى در يادم
پُر از فريادم
به گلويم حنجره نيست