چقد کابوس تنهایی
عذاب آور شده شبهام
چقد بی روحم و خسته
ببین چه وضعیه دنیام
مثه جغدی شدم که شب
توی لونه ش بیداره
هجوم وحشیه یادت
منو‌ راحت نمیذاره
برای جغد اما رسم جنگل سخت ٬ نامرده
مروره خاطراتت لحظه هاشم سخت٬ پر درده
میون آدمک هایی که قلباشون از چوبه
همین که می تپه قلبم هنوز خوبه
تو شبهای سیاهِ من
تویی مهمونه نا خونده
چقد کوتاهه تو چشمم
دوباره سقف این خونه
شب تکراریه دردام
نذاشته حوصله واسم
دچارم به تب و دردی
که زنجیره به احساسم