من یه آسمون خستم، که تو بهت ابرا گیره
داره بی ماهو ستاره، تو خودش آروم می‌میره

همه چی شو داده اما، هنوزم پرامیده
دل به تاریکی شبها، دل به بی کسی نمی‌ده

حتی وقتی تیغ خورشید، شاه‌رگش رو پاره کرده
اما با خون غروبش، درس عشقو دوره کرده

بهترین سقف جهان که، همه جا یه رنگه با ما
حتی وقتیکه سیاهه، با ستارش خوبه رویا

رو سر آستینش یه ماهه، رو لباسش پر ستاره
شبا که سیاه پوشیده، سوگوار صبح دوباره

یه تداعی واسه نوره، تا امید هرگز نمی‌ره
حتی واسه یه مسافر، که تو دست جاده گیره