تو اين دنياى نابودم،دلم از همه چى خونه
منو اين زندگى كردن،داره خيلى ميترسونه
همه جنگام ديگه با غم،هميشه با شكست همراس
يه دردى توى قلبم هست،كه عمقش قدِ چند درياس
با اين اوضاع ولى بازم،تحمل ميكنم دردو
تحمل ميكنم بغضو،به خاك افتادنِ مردو
تحمل ميكنم اما،ميدونم قصه بى رحمه
اينو اونى كه خوشبخته،نه مى دونه نه ميفهمه
گرفتارِ يه تقديرم،باكلى دردو دلشوره
كه هرچيزى برام خوبه،ازم با فاصله دوره
براى تك تكِ روزام،يه دنيا گريه جامونده 
تا مغزِ استخونم رو،زده از ريشه پوكونده