برای شونه های محکمم اشکاتو جمع کن
از ایمانت به فردای خوشیمون شکو کم کن
نمیزارم که این ابرا به حال ما ببارن
نمیزارم که دوریها تو قلبت غم بکارن
نباید،این محاله،من نمیزارم نمیشه
مگه دور از چشات رویای من تعبیر میشه
تو تاریخی ترین پیشامدم زیبا ترینی
تو تو جغرافیای کهکشان من زمینی
به دور از خندهات با مرده ها فرقی ندارم
چرا پس توی راهت مایه از جونم نزارم
میدونم بعد من آغوش تو متروک مونده
یکم صبرکن درستش میکنم چیزی نمونده