هوس کردم کلیدم رو تو خونه جا بذارم تا
درو تو وا کنی روم و به رو تو وا بشه درها
هوس کردم که بی موقع بگیرم روزه‎ی تردید
ببینم دوستم داری اگه ایمان من لرزید

کدام دریای آرومی دل آشفتمو برده
کدام موج پریشونی منو سمت تو آورده

دلم می‌خواد قفس باشم واسه پروانگی با تو
اگه پیله کنه دنیا دوباره زنده شم از نو
اگه وابستگی اسمش کنار تو قفس باشه
نمی‌رم نه اگه حتی درای این قفس وا شه

تو از دستام می‌فهمی پر از حرفای ناگفته‌م
قنوتم اوج می‌گیره به هر سجده که می‌افتم
چه جبر ساده ای داری یه جبر اختیاری که
همیشه خواستن با تو به معنی شدن می‌شه

کدام دریای آرومی دل آشفتم و برده
کدام موج پریشونی منو سمت تو آورده