تو پرواز کن سمت این آسمون به سمتی که رویای هر خاکیه
به سمت شروعت از آن ابتدا که سر منشا هر چی دل پاکیه
تو پر میکشی با یه لبخند و من تو حسرت ، چرا همسفر نیستم
سلامم را تا عرش اعلا ببر برو جای خالیت وامیستم

قسم میخورم من به اسم شهید که رفت و جگر گوششو هم ندید
که ناموس من خاک ایرانمه مگه میشه ایران و ویرونه دید؟

تو که غسل با آب کارون گرفتی هزار راه بود و تو این راهو رفتی
شهادت چقدر شد برازنده ی تو چقدر خوبی از تو به جا موندو رفتی
اگه ما و من رو همین خاک خوبیم اگه صبح تا شب رو غرق سجودیم
باید گفت و فهمید که مدیون هستیم شما ها نبودید ما هم نبودیم