باز آمد آن مغنّی با چنگِ ساز کرده
دروازه ی بلا را بر عشق باز کرده...
( مولانا)
بارها و بارها شنیدم و لذت بردم
قبل ها با صدای" مخملی" استاد بنان
و
این بار با صدای بم و زیبای شهاب طالقانی
که گویی از عمقِ خستگی‌های تاریخِ تنهایی و تنهایی تاریخمان می آید و پرسشِ همیشگی:
با قافله ی طوفان ها به کجا و " نا کجا" رفتن ها؟...
صدای اعتراض به بی جواب ها...

این طنین دلنواز و این موسیقی ناب گویی از گذشته‌های دور آمده و بر جان آدمی می‌نشیند. تنهایی که از عمیق‌ترین احساسات آدمی‌ست به خوبی از سرچشمه‌ی ذوق موسیقایی جناب طالقانی سرچشمه گرفته و بر دل و جان ما روان می‌شود. راه چنین نغمه‌هایی در مسیر موسیقی کشورمان سبز و زلال