من تنها زیر بارون تویه تنهاییه جادی

رو به سوی یک مسیری که برام یه سرنوشته

یه مسیری که همیشه پر پیچ و خم و تیشه

بعضی وقتها صاف صاف بعضی وقتها خاکی میشه

هوای جاده برام هیچ وقت یکرنگ نیست

گاهی ابریو سیاه گاهیم آفتابیست
این مسیره سونوشت آخرش معلوم نیست

پس کجا باید بریم این رسم زندگیست

گفتمت ای مهربان ای عزیز جاودان
میروم در این مسیر تا به سوی آسمان