اینم جواب یغما گلرویی به این بچه بدجور ضایعش کرده البته حقشه تا دیگه یاد بگیره با بزرگتران از خودش در نیفته :

یغما گلروئی: بادکنک های کم باد بیشتر عمر می کنند...

می خواستم چند سطری درواکنش به اظهارنظرهای خواننده ای به نام بنیامین بنویسم که در مصاحبه ای، از عبارت «راه بزرگ شده میان بر ندارد» و «تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف» درباره ی بنده استفاده کرده. شکی نیست که هرکس حق اظهارنظر درباره دیگران را دارد؛ یک نقاش، یک موزیسین، یک بازیگر و حتی خواننده متوسط الحالی که صدای نه چندان صدایش را، به پشتوانه کمی ناله و اندکی بیش از کمی صداهای اغواگرانه که از خود خارج می کند، به خودر جماعت اش می دهد. در این بین نباید از خاطر برد نقش تهیه کننده و مدیر برنامه مجرب ایشانآقای رجب پور را که کار خود را بلدند و اگر نبودند، این طفلک مشغول آوازخوانی در مراسم عروسی و نوحه خوانی در مراسم عزاداری بود! از آنجایی که قضاوت درباره دیگران را حق هرکسی می دانم و در کل به هر آوازخوانی (یا نیمچه آوازخوانی از این دست) حق قضاوت درباهر آثارم را می دهم، تنها سکوت می کنم و در پاسخشان، با یادآوری این نکته که سلیقه آن جناب درمورد ترانه، از ترانه های اجرا شده شان (مثلا یکی به رسم زمزمه کت شلواری های دوره گردی که می گویند: ساعت، گیتار، دمپایی پاره و... خریداریم!) پیداست و حرف هایی که در آن مصاحبه راجع به دیگران (از جمله دوست خوبم افشین یداللهی) زده اند هم از بادِ نوجوانی شان ناشی می شود. تنها می توانم برایشان آرزوی بزرگ شدن داشته باشم و آرزوی آگاهیی از این که فروش بالای دو آلبوم به ضرب تبلیغ و شانس و اندکی استعداد در مرثیه خوانی، اتفاقی کوچک تر از آن است که باد بیاندازید و در دل بادکنکی که دیر یا زود به سوزن زمان خواهد ترکید. چون بسیاری آوازخوان های موسیقی مصرفی که تا همین چند سال قبل همه گیر شدند برای چند ماه و امروز حتی به یاد آوردن نام هایشان دشوار است. کاش از خاطر نمی بردیم که بادکنک های کم باد بیشتر عمر می کنند.