عجب نویسنده ی باسوادی داشته این مطلب ! گذر از موسیقی " سنتی ! " و ایرانی به موسیقی پاپ، گویی که پاپ مترادف موسیقی مدرن هست و ایرانی یعنی کهنه ! ما که نمی فهمیم چرا رنگ صدای سنتور کهنه ست و مثلا ویلن نو ! شیوه ی اردوان کامکار هم بعیده که سنتی باشه !
در ضمن موافقم که بسیار آهنگسازان بزرگی داریم که در شان داریوش مهرجویی هستن تا امثال بهروز صفاریان .